Thursday, 31 May 2012

ചരിത്ര സംഭവമായി ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് ഓഡിറ്റിംഗ്



മുളക്കുഴ: 2012 ജനുവരി മസം 22-ാം തീയതി ഞായറാഴ്ച, ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് 89-മത് ജനറല്‍ കണ്‍വന്‍ഷന്റെ സമാപന സമ്മേളനം തിരുവല്ലായിലുള്ള കണ്‍വന്‍ഷന്‍ സ്റ്റേഡിയത്തില്‍ നടക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ മൂന്നു ജനറല്‍ കണ്‍വന്‍ഷനില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്ഥമായി സ്റ്റേറ്റ് ഓവര്‍സിയര്‍ പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പി സ്റ്റേജില്‍ ദൈവവചനം ശുശ്രൂഷിക്കുന്നു. വേദിയില്‍ ദൈവ സഭാ ഏഷ്യ പസഫിക്ക് ഫീല്‍ഡ് ഡയറക്ടര്‍ ഉള്‍പ്പടെ സ്വദേശത്തും വിദേശത്തുമുള്ള അനേക ദൈവദാസന്മാര്‍, ആയിരക്കണക്കിന് വിശ്വാസികള്‍ ഉള്‍പ്പടെ തിങ്ങി നിറഞ്ഞ സദസ്സ്, വിദേശ രാജ്യങ്ങളില്‍ ഉള്ള അനേകം ദൈവ സഭാ വിശ്വാസികള്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റില്‍ക്കൂടി കണ്‍വന്‍ഷന്‍ തല്‍ സമയം കണ്‍വന്‍ഷന്‍ വീക്ഷിക്കുന്നു. പ്രഫസര്‍ സുശീല്‍ മാത്യു പ്രസംഗം ഇംഗ്ലിഷിലേക്ക് തര്‍ജ്ജിമ ചെയ്യുന്നു, പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ അപ്രതീക്ഷിതമായുണ്ടായ പ്രഖ്യാപനം ഏവരുടേയും ശ്രദ്ധ പിടിച്ചു പറ്റി.""ഞാന്‍ ഓവര്‍സിയര്‍ ആയ കാലഘട്ടത്തില്‍ ദൈവ സഭയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും ധന നഷ്ടം ഉണ്ടായി എന്നു തെളിഞ്ഞാല്‍ എന്റെ സ്വത്തുക്കള്‍ വിറ്റിട്ടാണെങ്കിലും, ദൈവസഭയ്ക്കുണ്ടായ നഷ്ടം ഞാന്‍ നികത്തും'' കണ്‍വന്‍ഷന്‍ ഗ്രൗണ്ട് നിശ്ചലമായ നിമിഷം ഓവര്‍സിയറുടെ ധൈര്യത്തേയും ചങ്കൂറ്റത്തേയും അനേകര്‍ പ്രശംസിച്ചു.
2008 സെപ്റ്റംബര്‍ മാസത്തിലാണ് പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പി കേരളാ സ്റ്റേറ്റ് ഓവര്‍സിയറായി ചുമതല ഏല്‍ക്കുന്നത്. തുടര്‍ന്ന് സഭയുടെ സമസ്ത മേഖലയിലും അതിശയിപ്പിക്കുന്ന വളര്‍ച്ചയാണ് ദര്‍ശിച്ചത്. സഭകള്‍ എണ്ണത്തില്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചു, നൂറിലധികം സ്വതന്ത്ര സഭകള്‍ ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡിനോട് ചേര്‍ന്നു. സഭാ വളര്‍ച്ചയെ മുന്‍ നിര്‍ത്തി കേരളത്തെ 4 മേഖലകളആയി തിരിച്ചു. ശുശ്രൂഷക സമ്മേളനങ്ങള്‍ പല പ്രാവശ്യം വിളിച്ചു കൂട്ടി. ശുശ്രൂഷകന്മാര്‍ക്കായി പുതിയ പെന്‍ഷന്‍ സ്കീം അവതരിപ്പിച്ചു. തൈാടുപുഴക്ക് സമീപം ചില്‍ഡ്രന്‍സ് ഹോമിനു വേണ്ടി ഉണ്ടായിരുന്ന 60 സെന്റ് സ്ഥലം അന്തര്‍ദ്ദേശിയ നേതൃത്വത്തിന്റെയും സ്റ്റേറ്റ് കൗണ്‍സിലിന്റെയും അറിവോടുകൂടി വിറ്റിട്ട് സഭാ ആസ്ഥാനത്തിന് സമീപം ആറന്മുളയില്‍ 1 ഏക്കര്‍ 62 സെന്റ് സ്ഥലം വിലയ്ക്കു വാങ്ങി. തുടങ്ങി അനേക വികസന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം നടത്തി എടുത്തു. കോടിക്കണക്കിന് വില മതിക്കുന്ന തിരുവല്ലായിലെ സഭാ സ്റ്റേഡിയം അതിരുകള്‍ കെട്ടി തിരിച്ച് സഭയ്ക്ക് സ്വന്തമാക്കി എടുക്കുന്നതിലും അദ്ദേഹം വിജയിച്ചു.
മുളക്കുഴ ആസ്ഥാനത്ത് അന്തര്‍ദ്ദേശിയ നേതൃത്വം കേരളത്തിന് വേണ്ടി പാസ്റ്റര്‍ കെ.സി.ജോണിന്റെ കാലത്ത് അനുവദിച്ചതെങ്കിലും ഫണ്ട് അനുവദിക്കാതിരുന്ന വൈ.ഡ.ബ്ലൂ.ഇ.എ പ്രൊജക്ട് കെട്ടിടത്തിന്റെ പണി അമേരിക്കയിലെ ടെന്നസിയില്‍ സഭാ ആസ്ഥാനം സന്ദര്‍ശിച്ച് വേള്‍ഡ് മിഷന്‍ ഡയറക്ടറുമായി സംസാരിച്ച് ഫണ്ട് അനുവദിപ്പിച്ച് പണി പൂര്‍ത്തികരിച്ചു. മാത്രവുമല്ല ദൈവസഭയുടെ ചിരകാല സ്വപ്നമായ 28000 സ്ക്വയര്‍ ഫീറ്റ് വരുന്ന കേരളാ സ്റ്റേറ്റ് ഓഫീസ് കോംപ്ലക്‌സിന്റെ പണിയും ഓഗസ്റ്റ് മാസത്തില്‍ പൂര്‍ത്തികരിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി യത്‌നിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.  കൂടാതെ അനേക സ്ഥലങ്ങളില്‍ വസ്തു വാങ്ങുവാനും സഭാ ഹോളുകള്‍ പണിയുവാനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ  കാലഘട്ടത്തില്‍ ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് കേരളാ സ്റ്റേറ്റിന് കഴിഞ്ഞു.
ഈ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് എല്ലാം സാമ്പത്തിക പിന്‍തുണ നേടിയെടുക്കുന്നതില്‍ പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പി വിജയിപ്പിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിശ്ചയ ദാര്‍ഡ്യത്തിനു മുന്‍പില്‍ സ്വദേശത്തും വിദേശത്തുമുള്ള ദൈവ സഭാ വിശ്വാസികള്‍ അകമഴിഞ്ഞ് സഹായിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണ കാലഘട്ടത്തില്‍ ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് കേരളാ സ്റ്റേറ്റ് സാമ്പത്തിക ബുദ്ധിമുട്ട് അനുവദിച്ചില്ല എന്നുള്ളത് യഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ്. പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ ഭരണകാലഘട്ടത്തെ ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് വേള്‍ഡ് മിഷന്‍ സഭാ പ്രസീദ്ധകരണത്തില്‍ക്കൂടി സഭയുടെ സുവര്‍ണ്ണ കാലഘട്ടം എന്നാണ് പ്രശംസിച്ചത്.
സഭയുടെ കെട്ടു പണികളിലെല്ലാം താന്‍ മേല്‍ നോട്ടം വഹിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ സഭാ വിശ്വാസികളേയും, പാസ്റ്റര്‍മാരേയും ഉള്‍പ്പെടുത്തി പ്ലാനിംഗ് ബോര്‍ഡ് രൂപികരിച്ച് അവരുടെ ഉത്തരവാദിത്വത്തില്‍ പണി കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതിലും സ്റ്റേറ്റ് ഓവര്‍സിയര്‍ എന്ന നിലയില്‍ അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിച്ചു.അതേ സമയം തെറ്റു ചെയ്യുന്നവരെ പുറത്താക്കുന്നതിലും, ദുരുപദേശം പ്രസംഗിക്കുന്നവരെ സഭയില്‍ നിന്ന് അകറ്റി നിറുത്തുന്നതിലും സഭയ്ക്ക് ഒരു ദോഷവും വരാതെ പരിപാലിക്കുന്നതിലും അദ്ദേഹം  ശ്രദ്ധിച്ചു.
വളരെ ഭംഗിയായും ചിട്ടയായും സഭാ ഭരണം മുന്‍പോട്ടു പോകുന്ന സമയത്ത് 2012 ജനുവരിയില്‍ നടന്ന കൗണ്‍സില്‍ ഇലക്ഷനോട് അനുബന്ധിച്ച് പുറത്തിറങ്ങിയ ഊമക്കത്തില്‍ കൂടി അനേക വ്യജ ആരോപണങ്ങള്‍ തല്‍പര കക്ഷികള്‍ അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ തൊടുത്തു വിട്ടു. അതിന്റെ മാറ്റൊലി കെട്ടടങ്ങും മുന്‍പ് തന്നെ നടന്ന ഓവര്‍സിയര്‍ ഇലക്ഷനില്‍ പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിക്ക് പ്രതീക്ഷിച്ച വിജയം നേടാനായില്ല. തനിക്ക് നേരെ ഉയര്‍ന്ന വ്യാജ ആരോപണങ്ങള്‍ ഭാരമുളവാക്കിയെങ്കിലും തന്നെ തളര്‍ത്തിയില്ല. ചങ്കൂറ്റത്തോടെ വെസ്റ്റ് ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ടിന്റെ മുന്‍പില്‍ അദ്ദേഹം നിശ്ചയിക്കുന്ന ഏതന്വേഷണത്തേയും സ്വാഗതം ചെയ്തു. അന്വേഷണത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്തുവാനോ, അന്വഷണം വേണ്ട എന്നോ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞില്ല. അങ്ങനെ സഭയുടെ വെസ്റ്റ് ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ട് സ്‌പെഷ്യല്‍ ഓഡിറ്റേഴ്‌സ് ടീമിനെ നിയോഗിച്ച് പാസ്റ്റര്‍ എം. കുഞ്ഞപ്പിയുടെ ഭരണ കാലഘട്ടത്തിലെ വരവ് ചിലവു കണക്കുകള്‍ സൂഷ്മ പരിശോധന നടത്തിച്ചു. ഓഡിറ്റേഴ്‌സ്  റിപ്പോര്‍ട്ട് അവര്‍ തന്നെ വേള്‍ഡ് മിഷന് കൈമാറി. തുടര്‍ന്ന് അന്തര്‍ദ്ദേശിയ നേതൃത്വം പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ ഭരണകാലഘട്ടത്തില്‍ ദൈവ സഭയില്‍ സാമ്പത്തിക ക്രമക്കേട് നടന്നിട്ടില്ല് സ്റ്റേറ്റ് ഓവര്‍സിയര്‍ എന്ന നിലയില്‍ അദ്ദേഹത്തിന് ഉണ്ടായ മാനസ്സിക ഭാരത്തിന് ഖേദം അറിയച്ചും കത്തെഴുതി.
പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പി ഭരണം ഏറ്റെടുക്കുമ്പോള്‍ തന്റെ കയ്യില്‍ നിന്ന് രണ്ടര ലക്ഷം രൂപാ ചെലവഴിച്ച് ഓഫീസിന്റെ അറ്റകുറ്റ പണി തീര്‍ത്താണ് ഭരണം ആരംഭിച്ചത്. വിദേശ രാജ്യങ്ങളില്‍ വ്യക്തിപരമായി ലഭിച്ച നന്മകള്‍ പോലും സഭാ അക്കൗണ്ടില്‍ താന്‍ നിക്ഷേപിച്ചു. മാത്രവുമല്ല അനേക ദൈവമക്കളുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും സഭകളില്‍ നിന്നും ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് കേരളാ സ്റ്റേറ്റിനു വേണ്ടി പിരിച്ചെടുത്ത തുക ഒന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടില്ല എന്ന ഓഡിറ്റേഴ്‌സിന്റെ റിപ്പോര്‍ട്ടും, വേള്‍ഡ് മിഷന്റെ റിപ്പോര്‍ട്ടും ദൈവസഭാ വിശ്വാസികളുടെ ഇടയിലും ശുശ്രൂഷകന്മാരുടെ ഇടയിലും ക്രീയാത്മകമായ ചലനമാണ് ഉളവാക്കിയിരിക്കുന്നത്.

നല്ല കാര്യം സാധിക്കുവാന്‍ സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്‍ഗ്ഗവും നല്ലതായിരിക്കണം



നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ നേടിയെടുക്കുവാന്‍ നാം ആഗ്രഹിക്കുന്ന നല്ല കാര്യങ്ങള്‍ പലതാണ്. പക്ഷേ അത് നേടിയെടുക്കുവാന് നാം സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്‍ഗ്ഗവും നല്ലതായിരിക്കണം. തിരുവചനത്തില്‍ ദൈവത്തിന്റെ പെട്ടകം സംബന്ധിച്ച് പരാമര്‍ശിക്കുന്ന ചില ഭാഗങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. 1ശമുവേല്‍ 5, 6 അദ്ധ്യായങ്ങള്‍ നാം മനസ്സിരുത്തി വായിച്ചാല്‍ പഴയ നിയമപ്രമാണ പ്രകാരം ദൈവത്തിന്റെ പെട്ടകം ഒരു സ്ഥലത്ത് നിന്ന് മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകേണ്ടത് പുരോഹിതന്മാരാണ്. അവരുടെ തോളിലാണ് പെട്ടകം ഇരിക്കേണ്ടത്. എന്നാല്‍ ഇവിടെ ആ വ്യവസ്ഥ തെറ്റുന്നതായി കാണുന്നു. ശത്രു കയ്യില്‍ പിടിക്കപ്പെട്ടുപ്പോയ പെട്ടകം യെരുശലേമില്‍ എത്തിക്കണം എന്നത് ദൈവത്തിന്റെ പദ്ധതിയാണ്. അത് എത്തിയേ തീരുകയുള്ളൂ. പെട്ടകം യെരുശലേമില്‍ എത്തണം എന്നതിനാല്‍ പുരോഹിതന്മാര്‍ ഇല്ലാതെപോയി എന്ന കാരണത്താല്‍ പെട്ടകം വണ്ടിയില്‍ എടുത്ത് വെച്ച് പശുക്കളെ കൊണ്ട് വണ്ടി വലിപ്പിച്ച് കൊണ്ടുപോയാല്‍ അവിടെ ന്യായവിധി നിശ്ചയമാണ്. പാവപ്പെട്ടവനെ സഹായിക്കുക എന്നത് നല്ല ഉദ്ദേശമാണ്. അതിന് വേണ്ടി മോഷണം നടത്തുക എന്ന് വന്നാല്‍ അത് തെറ്റാണ്. ഉപദേശിമാരെ തീറ്റിപ്പോറ്റാന്‍ പണ്ടൊരാള്‍ നിരന്തരം മോഷണം നടത്തിയതായി കേട്ടിട്ടുണ്ട്. പെട്ടകം യെരുശലേമില്‍ എത്തണം. അതിന് സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്‍ഗ്ഗവും വിശുദ്ധന്മാരായിരിക്കണം. ഒരു മദ്യപാനിയെ അതില്‍ നിന്ന് വീണ്ടെടുക്കുവാന്‍ കൂടെ ഇരുന്ന് മദ്യം കഴിക്കുവാന്‍ പാടില്ല. വിശുദ്ധമായ ഒരു കാര്യം നേടുവാന്‍ സ്വീകരിക്കുന്ന പദ്ധതി വിശുദ്ധമായിരിക്കണം. ഹൈന്ദവ ഐതീഹ്യത്തില്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു കഥ ഉണ്ട്. ഈ കഥ ദൈവമക്കള്‍ക്ക് പ്രസക്തമല്ല എങ്കിലും ഇതിനകത്ത് ഒരു സത്യം മനസ്സിലാക്കുവാനായിട്ടുണ്ട്. രാവണന്‍ സീതയെ അയോദ്ധ്യയില്‍ നിന്നും മോഷ്ടിച്ചുകൊണ്ടുപോയത് ദുരുദ്ദേശത്തോടുകൂടിയല്ല. സീതയെ രാവണന്‍ സ്പര്‍ശിക്കുക പോലും ചെയ്തില്ല. പിന്നെ എന്തിനാണ്? ഉദ്ദേശം എന്തായിരുന്നു? ഹൈന്ദവര്‍ ദൈവമായി അംഗീകരിക്കുന്ന ശ്രീരാമന്‍ തന്റെ രാജ്യമായ ലങ്കയില്‍ ഒരു പ്രാവശ്യം എങ്കിലും ചെല്ലണമെന്ന ഒറ്റയാഗ്രഹം മാത്രമായിരുന്നു. രാവണന്റെ ആഗ്രഹം നല്ലതായിരുന്നു എങ്കിലും അതിനായി തെരഞ്ഞെടുത്ത മാര്‍ഗ്ഗം ശരിയല്ലായിരുന്നു.  മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിയുടെ ധീര പോരാളിയായിരന്ന ടി.പി. ചന്ദ്രശേഖരന്‍ പാര്‍ട്ടി വിട്ടുപോയി. പാര്‍ട്ടിക്കെതിരെ അദ്ദേഹം പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരിക്കാം, പ്രസംഗിച്ചിരിക്കാം. തങ്ങളുടെ പാര്‍ട്ടിയെ നിലനിര്‍ത്തുവാന്‍ അദ്ദേഹത്തെ നിര്‍ദ്ദാഷണ്യം കൊല്ലുക അല്ല ചെയ്യേണ്ടത്. മനുഷ്യ മനസ്സാക്ഷി അത് അംഗീകരിക്കുകയില്ല. ചില മതങ്ങളുടെ ചരിത്രം പഠിച്ചാലും സ്ഥാനങ്ങള്‍ നേടുവാന്‍ പിതാവിനെയും സഹോദരങ്ങളെയും ഉറ്റ സ്‌നേഹിതരെയും ചതിയില്‍ കൂടി വകവരുത്തിയ ശേഷം സ്ഥാനങ്ങള്‍ കൈക്കലാക്കുന്നതായി കാണാം. എന്തൊരു നീചപ്രവര്‍ത്തിയെന്ന് നാം പറയുമായിരിക്കാം. ഇന്ന് ആത്മീയ ലോകത്തിലും നടക്കുന്നത് ഇതൊക്കെ തന്നെയാണ് സ്വര്‍ഗ്ഗീയ മഹിമകളെ വിട്ട് മനുഷ്യനായി പിറന്ന് ശിഷ്യന്മാരുടെ കാല്‍ കഴുകിയ ക്രിസ്തുവിന്റെ പിന്‍ഗാമികളായ നാം അധികാരത്തിനായി, കസേരയ്ക്കായി കാണിക്കുന്ന ഹീനകൃത്യങ്ങള്‍ മേല്‍ ഉദ്ധരിച്ചതിനെക്കാള്‍ തരം താണതല്ലേ. വ്യാജമടങ്ങിയ ഈ-മെയില്‍ ഭോഷ്ക്ക് നിറഞ്ഞ ഊമക്കത്തുകള്‍ കൂട്ടുസഹോദരനെ ഏതുവിധേനയും നശിപ്പിക്കുവാന്‍ ഉതകുന്ന മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ സന്ദേശങ്ങള്‍,  കര്‍ത്താവ് മേഘത്തില്‍ വന്നാല്‍ ഉടന്‍ പോകുമെന്ന് ഊറ്റം പറയുന്ന നാം ഇത്രയ്ക്ക് അധഃപതിക്കാമോ. ഒരുവനാല്‍ ഒരുവന്‍ ഒടുങ്ങിപ്പോകുന്ന നമ്മുടെ പ്രവര്‍ത്തിയില്‍ ക്രിസ്തു ജീവിക്കുന്നുണ്ടോ? പ്രത്യക്ഷത്തില്‍ ആരും ശവമായി മാറുന്നില്ല എങ്കിലും അനേകരിലെ അകത്തെ മനുഷ്യന്‍ ഇന്ന് ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ ശവമായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. അബ്രഹാമിനെക്കുറിച്ചും ദാവീദിനെക്കുറിച്ചും പൗലോസിനെക്കുറിച്ചും എത്ര വാചാലമായി നാം പ്രസംഗിക്കുന്നു. അവര്‍ ജീവിതത്തില്‍ കാണിച്ചതില്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരംശം നമുക്ക് കാണിക്കുവാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടോ? പൗലോസ് പറയുന്നതുപോലെ ഞാന്‍ ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുകാരിയായിരിക്കുന്നതുപോലെ നിങ്ങളും എന്റെ അനുകാരികള്‍ ആകുവീന്‍ എന്ന് പറയുവാന്‍ നമ്മില്‍ എത്രപേര്‍ക്ക് കഴിയും (1കൊരി.11:1). നമുക്ക് ഈ ഭൂമിയിലെ ഒരു സ്ഥാനം അല്ല വലുത്. ക്രിസ്തു ഭൂമിയില്‍ ആയിരുന്നപ്പോള്‍ അവനെ രാജാവാക്കുവാന്‍ യെഹുദന്മാര്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ അവന്‍ ഒഴിഞ്ഞു പോയതുപോലെ നമുക്ക് സ്ഥാനങ്ങള്‍ നേടുവാന്‍ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഈ ഭൂമിയില്‍ തികയ്ക്കുവാന്‍ ക്രിസ്തു തന്ന വേല തികയ്ക്കാം. നിന്റെ വലത് കണ്ണ് ഇടര്‍ച്ച വരുത്തുന്നുവെങ്കില്‍ അത് ചുഴന്നെടുത്ത് കളക, രണ്ടു കണ്ണുള്ളവനായി നരകത്തില്‍ പോകുന്നതിനെക്കാള്‍ ഒറ്റ കണ്ണുള്ളവനായി നിത്യതയില്‍ പോകുന്നത് നന്ന് എന്ന് ക്രിസ്തു പറഞ്ഞതുപോലെ എന്റെ സഹോദരനെയും കുടുംബത്തെയും വക്രബുദ്ധിയിലൂടെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്തിട്ട് എനിക്ക് ഒരു സ്ഥാനം ലഭിക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ ഒരു സ്ഥാനവും ഇല്ലാത്തവനായി സ്വര്‍ഗ്ഗരാജ്യത്തില്‍ പോകുന്നത് നന്ന് എന്ന് തീരുമാനിക്കുവാന്‍ കഴിയുമോ?  ദൈവഹിതമല്ലാത്ത പ്രവര്‍ത്തികള്‍ നിമിത്തം വിശ്വാസികളില്‍ എത്രപേര്‍ ആത്മീയത്തില്‍ പുറകോട്ട് പോയി? എത്രപേര്‍ക്ക് കര്‍ത്തൃശുശ്രൂഷകന്മാരോടുള്ള സ്‌നേഹവും ബഹുമാനവും കരുതലും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് നാം ചിന്തിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ഊമക്കത്തുകളും ഭോഷ്ക്കുകളും ഒളിഞ്ഞിരുന്ന് എയ്ത് സാഫല്യം രുചിക്കുവാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നവര്‍ മടങ്ങിവരണം. ഒരു സഭാ നേതാവിനെയോ പാസ്റ്ററെയോ തിരുത്തുവാന്‍ സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്‍ഗ്ഗം അത് വിശുദ്ധമായിരിക്കട്ടെ. ഒരുവനെ വിശുദ്ധനാക്കുവാനും തിരുത്തുവാനും സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്‍ഗ്ഗം വിശുദ്ധമായിരിക്കണം. സഭയുടെ എന്തെങ്കിലും ഉന്നത പദവികള്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നവര്‍ അത് നേടിയെടുക്കുവാന്‍ സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്‍ഗ്ഗം ക്രിസ്തീയവും വിശുദ്ധവും ആയിരിക്കട്ടെ.

ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് കേരളാ സ്റ്റേറ്റില്‍ ക്രമക്കേട് നടന്നിട്ടില്ല




മുളക്കുഴ: പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിക്കെതിരെയും ദൈവ സഭയക്കെതിരേയും ചിലര്‍ ഉയര്‍ത്തിയ ആരോപണങ്ങള്‍ വ്യാജമാണെന്ന് തെളിഞ്ഞു. ഇന്‍ഡ്യാ പൂര്‍ണ്ണ സുവിശേഷ ദൈവ സഭാ കേരളാ സ്റ്റേറ്റിന്റെ 2009- മുതല്‍ 2011 വരെയുള്ള മൂന്നു വര്‍ഷത്തെ വരവ് ചിലവ് കണക്കുകള്‍ സ്റ്റേറ്റ് ഓവര്‍സിയര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ട പ്രകാരം സഭയുടെ വെസ്റ്റ് ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ട് നിയമിച്ച പ്രൈവ് ഓഡിറ്റേഴ്‌സ് ടീം വിശദമായി പരിശോധന നടത്തി. സഭയുടെ വരവു ചിലവ് കണക്കുകള്‍ കൃത്യതയുള്ളതാണെന്നും, സഭയുടെ പണം ഒന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നും, സംശയിക്കതക്കതായി യാതൊന്നും കഴിഞ്ഞ മൂന്നു വര്‍ഷത്തെ വരവ് ചിലവ് കണക്കുകളില്ലെന്നും ഓഡിറ്റേഴ്‌സ് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തി. ദീര്‍ഘ വര്‍ഷങ്ങളായി സഭയില്‍ തുടര്‍ന്നു വരുന്ന അക്കൗണ്ടിംഗ് സമ്പ്രദായത്തില്‍ കാലാനുസൃതമായ മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തുന്നത് സഭയുടെ മുന്‍പോട്ടുള്ള സുഗമമായ നടത്തിപ്പിന് ഗുണകരമാകുമെന്നും റിപ്പോര്‍ട്ടിന്റെ സമ്മറിയില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. സഭയുടെ സ്റ്റേറ്റ് കൗണ്‍സില്‍ ഇലക്ഷന്‍ സമയത്തും, ഓവര്‍സിയര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പിലും പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിയെയും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തേയും, ചില ദൈവ ദാസന്മാരേയും, വിശ്വാസികളേയും ലക്ഷ്യമിട്ട് നടത്തിയ വ്യാജ പ്രചാരണങ്ങള്‍ക്കാണ് ഇതോടെ അറുതി വന്നിരിക്കുന്നത്.
ദൈവസഭയുടെ വരവ് ചിലവ് കണക്കുകള്‍ സഭാ വിശ്വാസികളോ പാസ്റ്റര്‍മാര്‍ക്കോ കാണുവാനോ, അറിയുവാനോ ഉള്ള അവസരം വര്‍ഷങ്ങളായി നിക്ഷേധിക്കപ്പെട്ട നിലയിലായിരുന്നു. പണം വരുന്ന വഴിയോ ചിലവാകുന്ന വഴിയോ സഭാ വിശ്വാസികള്‍ക്കോ, പാസ്റ്റര്‍മാര്‍ക്കോ അറിയുവാന്‍ കഴിയില്ലായിരുന്നു. എന്നാല്‍ പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പി ഓവര്‍സിയറായി ചുമതല ഏറ്റെടുത്തശേഷം സഭയുടെ പൊതു ഓഡിറ്റിംഗ് നടത്തി ഗവണ്‍മെന്റിന് കണക്ക് സമര്‍പ്പിക്കുന്നതു കൂടാതെ, അതതു വര്‍ഷത്തെ കണക്കുകള്‍ സഭയുടെ വിശ്വാസി പ്രമുഖരേയും, സ്റ്റേറ്റ് കൗണ്‍സില്‍ പ്രതിനിധികളേയും ഉള്‍പ്പെടുത്തി ഇന്റേണല്‍ ഓഡിറ്റിംഗ് നടത്തി സ്റ്റേറ്റ് കൗണ്‍സില്‍ പാസ്സാക്കുന്ന  പതിവുമുണ്ടായിരുന്നു. ഈ കണക്കുകള്‍ വര്‍ഷാ വര്‍ഷം നടക്കുന്ന ജനറല്‍ കണ്‍വന്‍ഷനുകളില്‍ നടക്കുന്ന ജനറല്‍ ബോഡിയില്‍ ഓഡിറ്റിംഗ് നടത്തിയവരേകൊണ്ട് വായിപ്പിക്കുന്ന പതിവും ഉണ്ടായിരിന്നു. ആര്‍ക്കു വേണമെങ്കിലും  പ്രസ്തുത കണക്കുകള്‍ പരിശോധിക്കുവാനുള്ള സ്വാതന്ത്രം നല്‍കിയിരുന്നു.
കഴിഞ്ഞ നാലു വര്‍ഷം കണക്കുകള്‍ ഓഡിറ്റിംഗ് നടത്തിയ സഭാ വിശ്വാസി പ്രതിനിധികളും, കൗണ്‍സില്‍ പ്രതിനിധികളും സഭയുടെ കണക്കുകള്‍ കൃത്യതയുള്ളതാണെന്നും, പണം ദുര്‍വിനയോഗം ഇല്ലെന്നും സംശയിക്കത്തക്കതൊന്നും ഇല്ലെന്നും സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയിരുന്നു, കൗണ്‍സില്‍ കണക്ക് പാസ്സാക്കിയ മിനട്‌സും ഉണ്ട്. ഈ ഓഡിറ്റിംഗ് കൂടാതെ സഭയുടെ വെസ്റ്റ് ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ട് നിയമിച്ച സ്‌പെഷ്യല്‍ ഓഡിറ്റിംഗ് ടീമിന്റെ കണ്ടു പിടിത്തവും അതു തന്നെയാണ്. 2012 ഓഗസ്റ്റ് മാസം ഓവര്‍സിയര്‍ പദവിയില്‍ നിന്ന് ഒഴിയുന്ന പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ 42 വര്‍ഷത്തെ ശുശ്രൂഷ കാലയളവിലെ പ്രതിസന്ധികളുടെ കാലഘട്ടമായിരിന്നു കഴിഞ്ഞ 5 മാസം എങ്കിലും തികഞ്ഞ ചാരിതാര്‍ത്ഥ്യത്തോടെ ഇനിയും തനിക്ക് സ്ഥാന മൊഴിയാം.
ഈ ഓഡിറ്റിംഗ് റിപ്പോര്‍ട്ടിനേക്കുറിച്ച് സഭയുടെ അന്തര്‍ദ്ദേശിയ നേതൃത്വമായ വേള്‍ഡ് മിഷന്‍ വിശദമായ പഠനം നടത്തി, സഭയുടെ വരവു ചിലവു കണക്കുകളുടെ കൃത്യത സഭാ നേതൃത്വവും സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തി സ്റ്റേറ്റ് ഓവര്‍സിയറുടെ അഡ്മിനിസ്‌ട്രേഷനെ അനുമോദിച്ചു. പാസ്റ്റര്‍ എം.കുഞ്ഞപ്പിക്കും കുടുംബത്തിനും ഉണ്ടായ ഹൃദയഭാരത്തില്‍ ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ് വോള്‍ഡ് മിഷന്‍  ഖേദം രേഖപ്പെടുത്തുന്നു എന്നുള്ള പ്രസ്താവനയും ശ്രദ്ധേയമാണ്.

Tuesday, 29 May 2012

Evangelist K A Paul arrested in murder conspiracy case

K A Paul

അപരാധിയോ നിരപരാധിയോ
ഹൈദ്രാബാദ്: വിവാദ സുവിശേഷകനായ കെ.എ.പോള്‍ സഹോദരന്റെ കൊലപാതകവുമായുണ്ടായ വിവാദങ്ങളില്‍ ആന്ധ്രയിലെ ഒങ്കാളോയിലെ ഒരു ഹോട്ടലില്‍ നിന്നും അറസ്റ്റിലായി. അമേരിക്കന്‍ ഇന്ത്യനും, ആന്ധ്ര സ്വദേശിയും, പ്രജാ ശാന്തി എന്ന സ്വന്തം രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ട്ടിയുടെ പ്രസിഡന്റെുമായ പോള്‍ കുറേക്കാലമായി വിവിധതരം വിവാദങ്ങളില്‍ അകപ്പെട്ടിരുന്നു. അറസ്റ്റലായ കെ.എ.പോളിനെ കോടതി 14 ദിവസത്തെ റിമാന്റില്‍ വിട്ടിരിക്കുകയാണ്.
1963 സെപ്റ്റംബര്‍ 25ന് ആന്ധ്രയിലെ ഒരു ചെറിയ ഗ്രാമമായ, ചിട്ടിവല്‍സായില്‍ ബര്‍ന്നബാസിന്റെയും സന്തോശാമ്മയുടെയും മകനായി ഒരു ഹിന്ദു കുടുംബത്തിലാണ് കെ.പോള്‍ ജനിച്ചത്. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ യഥാര്‍ത്ത പേര് ആനന്ദ് കിലാരി എന്നാണ്. 1966ല്‍  ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിക്കുകയും, അതിനെതുടര്‍ന്ന് 1971 ല്‍ 8 വയസ്സുകാരനായ കെ.ഓ പോളും ക്രൈസ്തവ മതം സ്വീകരിച്ചു. ഒരു സുവിശേഷകനെന്ന് സ്വയം അഭിമാനിച്ച് സുവിശേഷ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടു. സുവിശേഷ ജീവിതത്തിന്റെ പ്രാരംഭ കാലഘട്ടത്തില്‍ ഇന്ത്യയിലെ അനേകം ഗ്രാമങ്ങള്‍ സഞ്ചരിച്ച് ആയിരങ്ങളോട് സുവിശേഷം അറിയിച്ചു. 19-ാം വയസ്സില്‍ പൂര്‍ണ്ണ സമയ സുവിശേഷകനായി പോള്‍ മാറി. 
ലോക സമാധാനത്തിനുള്ള പദ്ധതികള്‍ ആവിഷ്കരിച്ചു കൊണ്ട്  2004 മാര്‍ച്ച് 2-ാം തീയതി മനുഷ്യ സ്‌നേഹ പരമായ പ്രവര്‍ത്തികള്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടു. അങ്ങനെ സ്വയം ഒരു ജീവകാരുണ്യ സംഘടന രൂപികരിച്ചു. അങ്ങനെ പോളിന് ലോകത്തിന്‍ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ നിന്ന് കണക്കില്ലാതെ പണം ലഭിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. പോളിന്റെ അനുയായികള്‍ ഇങ്ങനെ ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ ലഭ്യമായ പണം ഉപയോഗിച്ച് 747Sp വിമാനം സ്വന്തമാക്കി. ഈ വിമാനം നേരത്തെ ചൈന എയര്‍ലൈന്‍സിന്റെ സ്വന്തം ആയിരുന്നു. വിമാനത്തിന് പോള്‍ നല്‍കിയ പേര് "ലോക സമാധാനത്തിന്റെ സ്ഥാനപതി''(Glabal Pease Ambassadors) എന്നാണ്. ലോക സമാധാനത്തിനുള്ളത് (Global Pease One)  എന്ന പേരുക്കൂടിയുള്ള  ഈ വിമാനത്തില്‍ മൂന്നാം ലോക രാജ്യങ്ങള്‍ പ്രകൃതിക്ഷോഭങ്ങളാല്‍ കഷ്ടപ്പെടുന്നവരുടെ, ദുരിതമനുവഭിക്കുന്നവരേയും സഹായിക്കുവാന്‍ പോള്‍  എത്തിച്ചേര്‍ന്നു. 
വിദ്ദേശത്തു നിന്നുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന സാമ്പത്തിക സ്രോതസ്സായ Evangelical Council for Financial Accountability ഗുരുതരമായ സാമ്പത്തിക ക്രമക്കേടുകളെ തുടര്‍ന്ന്  പോളിന്റെ സംഘടനയുടെ അംദത്വം റദ്ദാക്കി. അതിനു കാരണമായത് ഗവണ്‍മെന്റിന്റെ നിയമങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ച് സമ്പത്തികം കൈകാര്യം ചെയ്യുവാന്‍ പോളിനുണ്ടായ വിമുഖതയാണ്. കൃത്യമായ കണക്കുകള്‍ ഗവണ്‍മെന്റിനെ കാണിക്കുന്നതിനോ, ലഭിക്കുന്ന തുകയ്ക്ക് അനുസൃതമായി നികുതി നല്‍കുന്നതിനോ അദ്ദേഹം തയ്യാറായില്ല.  അതിനെ തുടര്‍ന്ന് 2007 സെപ്റ്റംബറില്‍ ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തുകയും, രാഷ്ട്രീയ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ വ്യാപൃതനാവുകയും ചെയ്തു. പ്രജാ ശാന്തി എന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ സംഘടന അദ്ദേഹം രൂപികരിച്ചു. അദ്ദേഹം രാഷ്ട്രീയ നയ വിശദീകരണ യോഗങ്ങളില്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചത്, സോണിയ ഗാന്ധി ഒരു ക്രിസ്ത്യാനി ആയതുകൊണ്ട് ഇന്ത്യന്‍ പാര്‍ലമെന്റില്‍ ക്രൈസ്തവര്‍ക്ക് ഒരു ഏക പക്ഷ രൂപികരണം സാധ്യമാകുമെന്നാണ്. അങ്ങനെ ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങളെ സേവിക്കുവാന്‍ കഴിയും എന്ന് അദ്ദേഹം വിശ്വിക്കുകയും ആശിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ തുടര്‍ന്ന് പല തരത്തിലുള്ള അപകീര്‍ത്തികരമായ സംഭവങ്ങളിലുടെ അദ്ദേഹം കടന്നു പോയി, അതില്‍ ഒന്നാണ് തന്റെ സഹോദരന്റെ കൊലപാതകവും. ഇതിനു തുല്യമായ മറ്റൊരു സംഭവം ആയിരുന്നു, ന്യൂയോര്‍ക്കിലെ സീറോ പോയിന്റില്‍ ഖുറാന്‍ കത്തിക്കും എന്ന് പ്രസ്താവിച്ച ഫ്‌ളോറിഡായിലെ വിവാദ പാസ്റ്ററായ ടെറി ജോണ്‍സിന്റെ ഒപ്പം ചേര്‍ന്ന് അവിടുത്തെ ഇമാമിന് കത്ത് കൊടുത്തത്. രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ട്ടി രൂപികരിച്ചെങ്കിലും അനുയായികളെ പിടിച്ചു നിര്‍ത്തുന്നതില്‍ പോള്‍ പരാജയപ്പെട്ടു, കാരണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ അപക്വമായ ജീവിതവും തീരുമാനവും ആര്‍ക്കും സഹിക്കുവാന്‍ കഴിയുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. 
പോളിനെ അറസ്റ്റു ചെയ്യുന്നതിന് കാരണമായ സംഭവത്തെക്കുറിച്ച്  പോലിസ് പറയുന്നത്. പോളിന്റെ സഹോദരന്‍ രാജു (ദാനിയോല്‍) 2010ല്‍ ദരൂഹമായ ഒരു സാഹചര്യത്തില്‍ ആന്ധ്രായിലെ  മഹാബുബ് നഗറിലുള്ള ഹൈവോയില്‍ കുല ചെയ്യപ്പെട്ടതായി കാണപ്പെട്ടിരുന്നു   അതിനു കാരണമായത് പിതൃ സ്വത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള വസ്തു തര്‍ക്കമായിരുന്നു . ഇപ്പോള്‍ അറസ്റ്റിന് കാരണമായത് തന്നെ സഹായിച്ചിരുന്ന കൊട്ടേശ്വര റാവുവിനെ അദ്ദേഹം നിരാകരിച്ചതാണ്. പോളിന്റെ സഹോദരന്റെ കൊലപാതകത്തില്‍ പങ്കുണ്ടെന്ന് അരോപണ വിധേയനായ വ്യക്തി ആയിരുന്നു റാവു. ഈക്കാര്യം പറഞ്ഞ് പലപ്പോഴും റാവു പോളിനെ മുതലെടുത്തു കൊണ്ടിരുന്നു. അതു കൊണ്ട് തന്നെ റാവുവിനെ ഒരു കൃത്രിമ ഏറ്റു മുട്ടലില്‍ കൊലപ്പെടുത്തുന്നതിന് 1 കോടി രൂപ ആന്ധ്രയിലെ ഒരു പോലിസ് മേധാവി വാഗ്ദാനം ചെയ്യുകയും, മുന്‍ കൂറായി മൂന്നു ലക്ഷം രൂപാ കൈ മാറുകയും ചെയതതായും കണ്ടെത്തി. കെ.എ പോള്‍ അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് ഇന്‍ഡ്യന്‍ ഭരണഘടനയുടെ 120ആയും (മനുഷ്യനെ ബലമായി പിടിച്ചു കൊണ്ടു പോയി ഒളിപ്പിച്ചു വെയ്ക്കുന്നതിനുള്ള പദ്ധതി ആവിഷ്കരണം ചെയ്യുക. അല്ലെങ്കില്‍ ഗൂഡാലോടന നടത്തുക )  307ഉം (കുലപാതകം നടത്തുക) വകുപ്പ് അനുസരിച്ചാണ്‌

Hyderabad: International evangelist K.A. Paul was Monday arrested by the police in Andhra Pradesh's Prakasam district in the murder case of his brother.


The police took him into custody from a hotel in Ongole town early Monday. He was presented before a local court, which remanded him in judicial custody for 14 days. Two of his associates were also arrested.


His brother David Raj was found dead under suspicious circumstances in February 2010 in Mahabubnagar district. The dispute between two brothers over property led to the murder, police said.


Koteshwara Rao, Paul's aide, who allegedly played a key role in the murder of Raj, was reportedly trying to blackmail Paul. The evangelist decided to eliminate Rao and offered a huge bribe of Rs.1 crore to police to kill him in an encounter.


He had even paid Rs.3 lakh and this was secretly filmed by a police officer and based on this evidence, Paul was arrested, police said.


Paul, however, alleged that he was arrested under a conspiracy by Chief Minister N. Kiran Kumar Reddy and YSR Congress Party leader Y.S. Jaganmohan Reddy.


Paul, who recently floated Praja Shanti Party, is a well-known evangelist, and was once close to some top politicians and key officials in India and abroad.


The evangelist had made a sensational allegation in 2009 that then chief minister Y.S. Rajasekhara Reddy had demanded Rs.20 crore from him for the Congress Party's poll campaign. Reiterating his allegation last month, Paul alleged that when he refused to oblige, Rajasekhara Reddy started harassing him by booking cases against him and seizing his bank accounts.


Paul called the shots when N. Chandrababu Naidu of the Telugu Desam Party was the chief minister. He was also close to then Lok Sabha speaker G.M.C. Balayogi and several other politicians.
HYDERABAD: Andhra Pradesh police today arrested evangelist K A Paul for allegedly conspiring to kill a person.
Raghurami Reddy, Superintendent of Police, Prakasam, said that Paul was charged under IPC sections 120 B (for hatching criminal conspiracy to abduct) and 307 (attempt to murder). In addition, he is facing a charge under Prevention of Corruption Act too.
According to the police, Paul tried to eliminate Koteswara Rao, the main accused in the case related to murder of Paul's brother, Daniel.
Daniel was found dead on a highway in 2010 under mysterious circumstances. "Paul was arrested for conspiring to eliminate Koteswara. He had tried to lure a police official by offering a bribe to kill Koteswar in (fake) encounter," Reddy told PTI.
Paul allegedly offered Rs one crore to a police inspector, and paid Rs 3 lakh as advance.
Paul, who was in Ongole to campaign for his outfit 'Praja Shanti Party' for the ensuing bypolls, was remanded in judicial custody after he was produced in a local court.
The evangelist came into news after he alleged that Y S Rajasekhara Reddy, the then chief minister, had demanded Rs 20 crore from him for election funds. Paul said he had refused to give the money. Later he floated his own party. Talking to reporters before being sent to the local prison, Paul said Congress leaders and Y S Jaganmohan Reddy conspired to send him to jail.

Sunday, 27 May 2012

റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പി അഗ്നി ശുദ്ധി വരുത്തി




ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡ്  ഓഡിറ്റിംഗ് റിപ്പോര്‍ട്ട് പുറത്തു വന്നു ഓവര്‍സിയറുടെ കൈകള്‍ ശുദ്ധം.
തിരുവല്ല: ചര്‍ച്ച് ഓഫ് ഗോഡില്‍ സാമ്പത്തീക ക്രമക്കേടില്ല. ഒരു വിഭാഗം ആളുകള്‍ ഉയര്‍ത്തിയ ആരോപണങ്ങളെ തുടര്‍ന്ന് വേള്‍ഡ് മിഷന്‍ ചുമതലപ്പെടുത്തിയ 2009 - 2011 വര്‍ഷങ്ങളിലെ സ്‌പെഷ്യല്‍ ഓഡിറ്റ് റിപ്പോര്‍ട്ടിലാണ് ഓവര്‍സിയര്‍ എം. കുഞ്ഞപ്പിയ്ക്ക് ക്ലീന്‍ ചിറ്റ് നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്. അന്തര്‍ദ്ദേശിയ ദൈവസഭാ നേതൃത്വത്തിന്റെ ആവശ്യപ്രകാരം സ്‌പെഷ്യല്‍  ഓഡിറ്റിംഗ് നടത്തിയ സ്വതന്ത്ര ഏജന്‍സിയായ കെ.എ. ഫെലിക്‌സ് ആന്‍ഡ് കമ്പനി ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ട് റവ.ഡെന്നിസ് ഹെപ്നര്‍ക്ക് സമര്‍പ്പിച്ചു. ഓഡിറ്റ് റിപ്പോര്‍ട്ട് നിലവിലുള്ള ഓവര്‍സിയര്‍ റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിക്ക് ക്ലീന്‍ ചീറ്റ് നല്‍കുന്നതാണ്. ദൈവസഭയുടെ ഒരു പണം, വസ്തു ഇടപാടുകളില്‍ യാതൊരു വിധമായ അഴിമതിയും നടന്നിട്ടില്ലായെന്ന് റിപ്പോര്‍ട്ട് വ്യക്തമാക്കുന്നു.
ദൈവ സഭ കേരളാ സ്റ്റേറ്റ് കൗണ്‍സില്‍ ഇലക്ഷോനോടനുബന്ധമായി വ്യാപകമായ നിലയിലുള്ള അഴിമതി ആരോപണങ്ങളാണ് നിലവിലുള്ള ഓവര്‍സിയര്‍ റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിയും കുടുംബവും നേരിടേണ്ടി വന്നത്. തൊടുപുഴയിലെ വസ്തു വ്യപപാരം, ആറന്മുളയിലെ വസ്തു വാങ്ങിയതിലെ ക്രമക്കേടുകള്‍, ഓഫിസ് കോംപ്ലക്‌സിനു വേണ്ടിയും, വൈ.ഡബ്ലു.ഇ.എ പ്രോജക്ടിനു വേണ്ടിയും, വിദേശത്തു നിന്നും സ്വദേശത്തു നിന്നും പിരിച്ചെടുത്ത പണം വക മാറ്റിയെന്ന പേരിലും വന്‍ അഴിമതി ആരോപണമാണ് ഒരു കൂട്ടര്‍ ഉന്നയിച്ചത്. ചാരിറ്റിയുടെ പേരില്‍ പിരിച്ചെടുക്കുന്ന പണത്തിലും വ്യാപകമായ അഴിമതി നടന്നതായി ആരോപണം ഉയര്‍ന്നു. ഇത് കൗണ്‍സില്‍ ഇലക്ഷനോടനുബന്ധമായി സഭയുടെ ഭൂസ്വത്തുക്കള്‍ വില്ക്കുന്നതായും ചാരിറ്റിയുടെ മറവില്‍ കോടികള്‍ തട്ടിപ്പ് നടത്തുന്നതായും ഇക്കൂട്ടര്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചു. പത്രമാധ്യമങ്ങളില്‍ വാര്‍ത്ത നല്കിയും പത്രസമ്മേളനങ്ങള്‍ നടത്തിയും ഒരു കൂട്ടര്‍ ഈ പ്രശ്‌നത്തെ പൊതുസമൂഹത്തില്‍ വിഴുപ്പലക്കി. ഊമക്കത്തുകള്‍ വഴിയും ഇവര്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചു. ഇതിനെ തുടര്‍ന്ന് റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പി ദൈവസഭയുട 89-മത് ജനറല്‍ കണ്‍വന്‍ഷനായി വന്ന ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ട് റവ.ഡെന്നിസ് ഹെപ്നര്‍ വിവരം ധരിപ്പിക്കുകയും കാര്യങ്ങളുടെ നിജസ്ഥിതി പുറത്ത് കൊണ്ടു വരണമെന്ന് അഭ്യര്‍ത്ഥിക്കുകയും ചെയ്തു. അതിനെ തുടര്‍ന്ന് കൗണ്‍സില്‍ അംഗങ്ങളെ കാണുവാന്‍ താല്പര്യം പ്രകടിപ്പിച്ച സൂപ്രണ്ടിന്റെ മുന്നിലേക്ക് ആരുമറിയാതെ പതിനഞ്ച് അംഗ കൗണ്‍സിലിലെ ഒന്‍പത് അംഗങ്ങള്‍ (ബാക്കിയുള്ള ആറ് കൗണ്‍സില്‍ അംഗങ്ങളെ ഇവര്‍ യാതൊന്നും അറിയിച്ചതുമില്ല.) എത്തിച്ചേര്‍ന്ന ആരോപിക്കപ്പെട്ട കാര്യങ്ങള്‍ എല്ലാം സത്യമാണെന്നും ഇനിയും തുടര്‍ന്ന റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പി കേരളാ സ്റ്റേറ്റിന്റെ ഓവര്‍സിയറായി തുടരുന്നതില്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് താല്പര്യം ഇല്ലാ എന്ന് അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ ഓവര്‍സിയര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനായി ഒരു പ്രിഫറന്‍സ് ബാലറ്റ് നടത്തുന്നതിനായി താല്പര്യപ്പെട്ട് അതിനുള്ള ക്രമികരണങ്ങള്‍ ചെയ്തു.
ഒവര്‍സിയര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനു വേണ്ടിയുള്ള പ്രിഫറന്‍സ് ബാലറ്റിനേക്കുറിച്ച് ഇന്‍ഡ്യാ റെപ്രസന്റേറ്റിവ് റവ.കെ.സി.ജോണ്‍ കണ്‍വന്‍ഷനില്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചതിനെ തുടര്‍ന്ന് വ്യാപകമായ നിലയില്‍ ഈ അഴിമതി ആരോപണങ്ങള്‍ വന്‍തോതില്‍ പ്രചരിപ്പിക്കുകയും, അതു വരെ ഔദ്യോഗിക പക്ഷത്തു നിന്ന ഒരു വ്യക്തി പെട്ടെന്ന് കൂറുമാറി എസ്.എം.എസിലുടെ റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിക്കെതിരെ പ്രചാരണം അഴിച്ചു വിട്ടതും റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ ജയ സാധ്യതകള്‍ക്ക് മങ്ങലേല്‍പ്പിച്ചു. കഴിഞ്ഞ കൗണ്‍സില്‍ ഇലക്ഷനിലും, ഓവര്‍സിയര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പിലും അഴിമതി ആരോപണം ഉന്നയിച്ച് വോട്ടു പിടിച്ചവരുടെ കൗണ്‍സിലില്‍ കയറിക്കൂടിയവരുടെയും, അവരുടെ സ്തുതി പാടകരുടെയും കാപട്യം ആണ് ഓഡിറ്റിംഗ് റിപ്പോര്‍ട്ടിലുടെ പുറത്ത് വന്നിരിക്കുന്നത്.
ഓഡിറ്റേഴ്‌സിനെ റവ.ഡെന്നിസ് ഹെപ്നര്‍ ഏല്‍പ്പിച്ചിരുന്ന ദൗത്യം റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ ഭരണക്കാലത്ത് ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള അഴിമതി നടന്നിട്ടുണ്ടോ, പണം വകമാറ്റി ചിലവഴിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അത് പുറത്ത് കൊണ്ടു വരിക എന്നിവയായിരുന്നു. അതിനെ തുടര്‍ന്ന് ഓഡിറ്റിംഗ് ഏജന്‍സി 2009 ജനുവരി 1 മുതലുള്ള 36 മാസത്തെ അക്കൗണ്ടുകളും, വൈ.ഡബ്ലു.ഇ.എ പ്രജക്ട്, ഓഫിസ് കോംപ്ലക്‌സ് , തെടുപുഴയിലെ, ആറന്മുളയിലേയും വസ്തു വ്യപരം എന്നിവയുടെ സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകള്‍ ഓഡിറ്റ് ചെയ്തു.
കൗണ്‍സില്‍ ഇലക്ഷനില്‍ ആരോപിച്ചിരുന്ന പ്രധാനമായ അഴിമതി ആരോപണം തൊടുപുഴയിലെ വസ്തു വില്‍പനയും, അറന്മുളയില്‍ വസ്തു വാങ്ങിയതും കൗണ്‍സില്‍ അറിഞ്ഞില്ല എന്നതായിരുന്നു. എന്നാല്‍ കൗണ്‍സില്‍ മിനിട്‌സില്‍ ഈ രണ്ട് വസ്തു ഇടപാടിനും കൗണ്‍സിലിന്റെ അംഗികാരം നേടിയിരുന്നതായി കാണാം. മാത്രമല്ല തൊടുപുഴയിലെ വസ്തു വില്‍ക്കുന്നതിനു മുന്നമേ തന്നെ ദൈവസഭയുടെ അമേരിക്കയിലുളള നേതൃത്വത്തിന്റെയും അനുമതിയും റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിക്ക് ലഭിച്ചിരുന്നു.
കൗണ്‍സില്‍ ഇലക്ഷനില്‍ വ്യപകമായ നിലയില്‍ ഭോഷ്ക്കുകള്‍ പ്രചരിപ്പിച്ച് വോട്ടു നേടി വിജയിച്ചവരുടെ കപടതയാണ് മറനീക്കി പുറത്തു വന്നിരിക്കുന്നത്. അവര്‍ക്ക് ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ടിനെ തെറ്റിധരിപ്പിക്കുന്നതിനും സാധിച്ചു. അതിനാല്‍ തന്നെ ഈ കൂട്ടരുടെ സ്വാധീന വലയത്തില്‍ അകപ്പെട്ടു പോയ സൂപ്രണ്ട് അവരുടെ കയ്യിലെ ഒരു പാവയെ പോലെ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. ഓവര്‍സിയര്‍ക്കു വേണ്ടിയുള്ള പ്രിഫറന്‍സ് ബാലറ്റിനെക്കുറിച്ച് പ്രഖ്യാപനം നടത്തുമ്പോള്‍, റവ ഡെന്നിസ് ഹെപ്നര്‍ ""ഇവിടെ ചില സാമ്പത്തിക അഴിമതി ആരോപണങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു കേള്‍ക്കുന്നതായി അറിയുന്നും, അതിനെ ഒരു സ്വതന്ത്ര ഏജന്‍സിയെ കൊണ്ട് അന്വേഷിച്ച് കാര്യങ്ങളുടെ നിജസ്ഥിതി പുറത്തു കൊണ്ടു വരുന്നതാണെന്ന""് പ്രഖ്യാപിച്ചത്. മറുപക്ഷം ഓവര്‍സിയര്‍ക്കെതിരായുള്ള പ്രചാരണ ആയുധമായി എടുത്തു.
ചില തല്പരക്ഷികളുടെ സ്വാധിന വലയത്തില്‍ അമര്‍ന്നു പോകുകയും, വന്‍ തുക മുടക്കി ഒരു സ്‌പെഷ്യല്‍ ഓഡിറ്റിംഗ് സംഘത്തെ നിയമിക്കുകയും ചെയ്തതിനാല്‍ ദൈവ സഭയ്ക്ക് നികത്താനാവാത്ത ഒരു വലിയ നഷ്ടമാണ് സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത്. ദൈവസഭയുടെ പല മിഷന്‍ സ്റ്റേഷനുകളിലും വാടകയോ മറ്റു സാമ്പത്തിക സഹായമോ കൊടുക്കുവാന്‍ ഇല്ലാതിരിക്കുമ്പോള്‍, ദൈവ സഭയ്ക്ക് വന്‍ സാമ്പത്തിക നഷ്ടം വരുത്തി വെച്ച ഏഷ്യന്‍ സൂപ്രണ്ട് റവ.ഡെന്നിസ്.ഹെപ്നര്‍ക്കെതിരെ വേള്‍ഡ് മിഷന്‍ നടപടിക്ക് ഒരുങ്ങുന്നതായാണ് ലഭ്യമാകുന്ന സൂചന.
തിരുവല്ല സ്റ്റേഡിയത്തില്‍ കണ്‍വന്‍ഷന്‍ സ്റ്റേഡിയത്തില്‍ ദൈവസഭയുടെ കണ്‍വന്‍ഷന്‍ സമയത്ത് നടന്ന ഓവര്‍സിയര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ഓരു തരത്തിലും ന്യായികരിക്കാവുന്നതല്ല. ഒരു പ്രിഫറന്‍സ് ബാലറ്റല്ല അവിടെ നടന്നത്, മറിച്ച് ഇലക്ഷന്‍ ആയിരുന്നു.
ഒരോ നാലു വര്‍ഷം കൂടുമ്പോഴും നിലവിലുള്ള ഓവര്‍സിയര്‍ തുടരണമോ വേണ്ടയോ എന്ന് ഒരു പ്രിഫറന്‍ ബാലറ്റ് എടുക്കുവാന്‍ ദൈവ സഭാ പോളിസി അനുവദിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അത് ഇങ്ങനെയല്ല. അതിലെ ചോദ്യം ഇതാണ് ""നിലവിലുള്ള ഓവര്‍സിയറില്‍ താങ്കള്‍ സംതൃപത്‌നാണോ? അല്ലയോ?. നിലവിലുള്ള ഓവര്‍സിയര്‍ തുടരണമോ വേണ്ടയോ?''. എന്നാല്‍ ദൈവസഭാ സ്റ്റേഡിയത്തില്‍ നടന്നത് ബാലറ്റ് ആയിരുന്നു. കാരണം രണ്ടു പേരുടെ പേര് പ്രിന്റ് ചെയ്ത് വിതരണം ചെയ്തത് അത് മുന്‍കൂട്ടി കാണിക്കുന്നു. അതു തന്നെ എല്ലാം മുനകൂട്ടി പ്ലാന്‍ ചെയ്ത ഒരു സംവിധാനം ആണ് അവിടെ നിറവേറിയത് എന്ന് കാണ്ക്കുന്നു.
ദൈവസഭ ഇന്‍ഡ്യ രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്തിരിക്കുന്ന സൊസെറ്റി ആക്ട് അനുസരിച്ച് ഒരു ബാലറ്റ് മുഖാന്തിരം ഇലക്ഷന്‍ നടത്തണമെങ്കില്‍ കുറഞ്ഞത് 14 ദിവസം മുന്‍പെങ്കിലും സ്ഥാനാര്‍ത്ഥികളെക്കുറിച്ച് അറിയിപ്പ് കൊടുക്കണം എന്നുണ്ട്. റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ കാര്യത്തില്‍ ഈ നിയമം സൂപ്രണ്ട് കാറ്റില്‍ പറത്തി.
പ്രിഫറന്‍സ് ബാലറ്റില്‍ നിലവിലുള്ള ഓവര്‍സിയര്‍ക്ക് വ്യക്തമായ ഭൂരിപക്ഷം കിട്ടിയില്ലെങ്കില്‍, അന്നു തന്നെ ഇലക്ഷന്‍ നടത്താം, ആ ഇലക്ഷനില്‍ ഓര്‍ഡൈനെഡ് ബിഷപ്പുമാരെല്ലാം (ഓര്‍ഡിനേഷനുള്ളവര്‍) ഓവര്‍സിയര്‍ സ്ഥാനാര്‍ത്ഥികളാണ്, ആര്‍ക്കു വേണമെങ്കിലും വോട്ടു ചെയ്യാം, 50 ശതമാനത്തിലധികം വോട്ടു ലഭിക്കുന്നയാള്‍ ആയിരിക്കും അടുത്ത ഓവര്‍സിയര്‍. റവ.എം.കുഞ്ഞപ്പിയുടെ കാര്യത്തില്‍ ഇതും പാലിക്കപ്പെട്ടില്ല എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്.
സൂപ്രണ്ടിനേയും, കേരളത്തിലെ ദൈവസഭയുടെ പാസ്റ്റര്‍മാരെയും തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുന്നതില്‍ വിജയിച്ചവര്‍ വോട്ടു#ം സ്ഥാനമാനങ്ങളും നേടി നല്ല നിലയിലെത്തി. പണ്ടും ഇതു പോലെ ഉള്ള പ്രവര്‍ത്തികള്‍ കേരളത്തിലെ ദൈവ സഭയില്‍ നടന്നിട്ടുണ്ട്. പല സൂപ്രണ്ടുമാരും പലരുടെയും തടവറയിലായിരുന്നു. ഇങ്ങനെ ഇനിയും തുടരുന്നത് സഭയ്ക്ക് ഭൂക്ഷണമല്ല സായ്പ് പറയുന്നതെന്തും ഓച്ചാനിച്ച് നിന്ന് കേട്ട്, അതിന് റാന്‍ മൂളുന്നവരായി മാറരുത് ദൈവസഭയുടെ കേരളത്തിലെ മക്കള്‍.
ഓഡിറ്റിംഗില്‍ സാമ്പത്തിക ക്രമക്കേട് കണ്ടെത്താന്‍ കഴിയാത്തതില്‍ വേള്‍ഡ് മിഷന്‍ ഡെന്നീസ് ഹെപ്പ്‌നര്‍ക്കെതിരെ നടപടിയ്ക്ക് ഒരുങ്ങുന്നതായും സൂചനയുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ ഓവര്‍സീയര്‍ തെരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ സൂപ്രണ്ട് ഏകപക്ഷീയമാണ് പെരുമാറിയതെന്നും ഇലക്ഷനില്‍ നഗ്നമായ ചട്ടലംഘനം നടത്തിയെന്നും ആക്ഷേപം ഉയര്‍ന്നിരുന്നു. കാര്യങ്ങളുടെ നിജസ്ഥിതി മനസിലാക്കാതെ ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ സ്വാധീനവലയത്തില്‍ അകപ്പെട്ടുപോയ സായ്പിനെതിരെ ശക്തമായ പ്രതിഷേധങ്ങള്‍ ഉയരാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്.
മുന്‍കാലങ്ങളിലും ഇത്തരത്തിലുള്ള പ്രവണതകള്‍ നടന്നിട്ടുണ്ട്. റോബര്‍ട്ട്  സെയ്ദ, തോമസ് സ്വാന്‍, മക്ലോഡ് തുടങ്ങിയ സൂപ്രണ്ടുമാരും ചിലരുടെ തടവറയിലായിരുന്നു. പല അഴിമതിയ്ക്കും അവര്‍ കൂട്ടുനിന്നു. തങ്ങള്‍ക്ക് തോന്നിയതുപോലെ ദൈവസഭയെ ഭരിക്കുന്ന സായ്പിന്റെ ഇത്തരം നടപടികള്‍ എതിര്‍ക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. വിദേശികളുടെ നേതൃത്വം ഇനിയും ആവശ്യമോ എന്നുപോലും ചിന്തിക്കേണ്ട കാലം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുകയാണ്.
അധിനിവേശം ആധുനിക രൂപത്തില്‍ നടപ്പാക്കപ്പെട്ടത് പോര്‍ച്ചുഗീസുകാരുടെ വരവോടെയാണ്. കോളനിവത്ക്കരണം കേവലം ഭൗതികവും സാമ്പത്തികവുമായ ഒരു പ്രതിഭാസം മാത്രമല്ല. സാംസ്കാരികവും ആത്മീകവുമായ കീഴടക്കല്‍ കൂടിയാണ്. സമഗ്രമായ ഒരു പിടിമുറക്കല്‍ ഒരു ജനതയുടെ പരാമാധികാരത്തിന്മേലും സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങള്‍ക്കുമേലും ചിന്താപദ്ധതികള്‍ക്കുമേലും ഉള്ള ആധിപത്യമാണ്. ഭാരതസഭ നവ കോളനിവാഴ്ചയുടെ ദോഷഫലങ്ങള്‍ ഇന്നും അനുഭവിക്കുകയാണ്. ഭാരതത്തിലെ ദൈവസഭയുടെമേല്‍ നവ കോളോനിയലിസം അടിച്ചേല്പിച്ച് തങ്ങളുടെ ഇഷ്ടദേവന്മാരെ പിന്‍വാതിലിലൂടെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയാണ് ഇവര്‍ ചെയ്യുന്നത്. സ്വാതന്ത്ര്യവും സ്വയംഭരണവും നിയമപ്രകാരം ഇവിടെ ഉറപ്പാക്കണം. ഭിന്നിപ്പിച്ചു ഭരിക്കുക എന്ന പഴയതന്ത്രം പുത്തന്‍ ശൈലിയില്‍ ആവിഷ്ക്കരിക്കുകയാണിവര്‍. ഏകാധിപത്യപ്രവണതയുള്ള അമേരിക്കയുടെ നിയന്ത്രണത്തില്‍ അവരുടെ പ്രതിനിധികളായ ഭരണാധികാരികള്‍ക്ക് ഇവിടെ ഭരണം നടത്തുന്നത്. അലാവുദ്ദീന്‍ അത്ഭുവിളക്കുകൊണ്ട് വിസ്മയം സൃഷ്ടിക്കുന്നതുപോലെ ഇവരുടെ വണ്‍മാന്‍ഷോയാണ് നടക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് സുതാര്യത ഒരു ദുരുഹതയായി അവശേഷിക്കുന്നു.
കുക്ക് സായ്പ് മലയാളികളുടെ സ്പന്ദനം തിരിച്ചറഞ്ഞ ഒരു ജനാധിപത്യവാദിയായിരുന്നു. കുക്ക് സായ്പിനെ നാടുകടത്തി ഫ്രഞ്ച് സായ്പിനെ വാഴിച്ചതിന്റെ പിന്നില്‍ മിഷന്‍ ബോര്‍ഡിന്റെ രഹസ്യ അജണ്ടയായിരുന്നു. തങ്ങളുടെ ആജ്ഞാനുവര്‍ത്തികളെ നോമിനേഷന്‍ സമ്പ്രദായത്തിലൂടെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്ന ഗൂഡതന്ത്രമായിരുന്നു ഈ പയറ്റിയിരുന്നതാണ്. വിധേയനായ ദാസനെയാണ് ഇവര്‍ക്കിഷ്ടം. പ്രിഫറന്‍സ് ബാലറ്റില്‍ ജയിച്ചവരുടെ പേര് വെട്ടി കാല് നക്കിയവരെ തിരുകി കയറ്റിയ സംഭവം പോലുമുണ്ട്. സഭയുടെ പിളര്‍പ്പ്, വിശ്വാസികളുടെയും ശുശ്രൂഷകന്മാരുടെയും കൊഴിഞ്ഞുപോക്ക് തുടങ്ങിയവ ഇവര്‍ക്ക് പ്രശ്‌നമേ അല്ലായിരുന്നു. ഫൈവ് സ്റ്റാര്‍ ഹോട്ടലിലെ താമസവും തന്തൂരി ചിക്കനും നട്ടെല്ല് വളച്ച് നമസ്ക്കരിക്കുന്ന മലയാളിയേയുമാണ് ഇവര്‍ക്ക് ഇഷ്ടം.
ആധിപത്യവര്‍ഗത്തിന്റെ അധികാര ദര്‍ശനങ്ങള്‍ ഇനിയും ചോദ്യം ചെയ്യപെടണം. അധികാരത്തിന്റെ പിരമിഡിക്കല്‍ രൂപങ്ങളെ തകിടം മറിച്ച് ആദിമ വിശ്വാസത്തിലേക്കുള്ള കൂട്ടായ്മയുടെ ഊര്‍ജ്ജരൂപത്തില്‍ വ്യാപരിക്കുന്ന ദൈവീക ഇടപെടല്‍ തിരിച്ചറിയണം. ഈ വിശ്വാസത്തിന്റെ അടിത്തറയിലാണ് അധിനിവേശ വിരുദ്ധതയുടെ ചിന്താധാര രൂപം കൊള്ളുന്നത്. ഇനിയെങ്കിലും ചിന്തിയ്ക്കുക. സായ്പിന്റെ നേതൃത്വം നമുക്ക് ആവശ്യമോ.


Peacemaking in a Culture of Violence


Contents
1.      Introduction

2.      Cultural Violence

3.      Catholic Tradition, Presence and Potential

4.      What is Cultural Violence?

5.      Peacemaking in a Culture of Violence

6.      Our teaching

7.      Our tradition

8.      A Framework for Action

9.      Confronting the violence of abortion

10. Strengthening families

11. We Can Be More Than We Are

12. Conclusion

13. Bibliography


Introduction
In a culture of violence we believe that Christians committed to the city and to city dwellers must work to actively create peace. We must start to see urban ministry as a ministry of peacemaking. We believe that the gospel of Jesus Christ speaks directly to the violence in our lives and in our culture. Our families are torn by violence. Our communities are destroyed by violence. Our faith is tested by violence. We have an obligation to respond. Violence -- in our homes, our schools and streets, our nation and world -- is destroying the lives, dignity and hopes of millions of our sisters and brothers. Fear of violence is paralyzing and polarizing our communities. The celebration of violence in much of our media, music and even video games is poisoning our children. Beyond the violence in our streets is the violence in our hearts. Hostility, hatred, despair and indifference are at the heart of a growing culture of violence. Verbal violence in our families, communications and talk shows contribute to this culture of violence. Pornography assaults the dignity of women and contributes to violence against them. Our social fabric is being torn apart by a culture of violence that leaves children dead on our streets and families afraid in our homes. Our society seems to be growing numb to human loss and suffering. A nation born in a commitment to "life, liberty and the pursuit of happiness" is haunted by death, imprisoned by fear and caught up in the elusive pursuit of protection rather than happiness. A world moving beyond the Cold War is caught up in bloody ethnic, tribal and political conflict. It doesn't have to be this way. It wasn't always this way. We can turn away from violence; we can build communities of greater peace. It begins with a clear conviction: respect for life. Respect for life is not just a slogan or a program; it is a fundamental moral principle flowing from our teaching on the dignity of the human person. It is an approach to life that values people over things. Respect for life must guide the choices we make as individuals and as a society: what we do and won't do, what we value and consume, whom we admire and whose example we follow, what we support and what we oppose[1]. Respect for human life is the starting point for confronting a culture of violence. The Catholic community cannot ignore the moral and human costs of so much violence in our midst. These brief reflections are a call to conversion and a framework for action. They propose neither a sweeping plan nor specific programs. They recognize the impressive efforts already underway in dioceses, parishes and schools. They offer a word of support and gratitude for those already engaged in these efforts. We believe the Catholic community brings strong convictions and vital experience which can enrich the national dialogue on how best to overcome the violence that is tearing our nation apart. We know these reflections are not enough. Words cannot stop weapons; statements will not contain hatred. Yet commitment and conversion can change us and together we can change our culture and communities. Person by person, family by family, neighborhood by neighborhood, we must take our communities back from the evil and fear that come with so much violence. We believe our faith in Jesus Christ gives us the values, vision and hope that can bring an important measure of peace to our hearts, our homes, and our streets.[2]
Cultural Violence
Decades ago, the Kerner Commission called violence "as American as apple pie." 1 Sadly, this provocative statement has proved prophetic. No nation on earth, except those in the midst of war, has as much violent behavior as we do -- in our homes, on our televisions, and in our streets:
While crime statistics vary year to year, we face far higher rates of murder, assault, rape and other violent crimes than other societies. One estimate is that crime costs us $674 billion a year. Violent crime quadrupled from 161 reported crimes per 100,000 in 1960 to 758 in 1992. 2
The most violent place in World is not in our streets, but in our homes. More than 50 percent of the women murdered in the United States are killed by their partner or ex-partner. Millions of children are victims of family violence. 3
The number of guns has also quadrupled from 54 million in 1950 to 201 million in 1990. Between 1979 and 1991, nearly 50,000 American children and teenagers were killed by guns, matching the number of Americans who died in battle in Vietnam. It is now estimated 13 American children die every day from guns. Gunshots cause one out of four deaths among American teenagers. 4
Our entertainment media too often exaggerate and even celebrate violence. Children see 8,000 murders and 100,000 other acts of violence on television before they leave elementary school. 5
We must never forget that the violence of abortion has destroyed more than 30 million unborn children since 1972. 6
Behind these numbers are individual human tragedies, lives lost, families destroyed, children without real hope. Violence in our culture is fed by multiple forces -- the disintegration of family life, media influences, growing substance abuse, the availability of so many weapons, and the rise of gangs and increasing youth violence. No one response can address these diverse sources. Traditional liberal or conservative approaches cannot effectively confront them. We have to address simultaneously declining family life and the increasing availability of deadly weapons, the lure of gangs and the slavery of addiction, the absence of real opportunity, budget cuts adversely affecting the poor, and the loss of moral values. While many communities are touched by crime and the fear that comes with it, violence especially ravages poor communities. Young people are particularly threatened by violence. In some communities, teens talk of "if" they grow up, instead of "when" they grow up, planning their funerals instead of their futures. Between 1985 and 1992 the annual number of youths killed by gunsns grew from 2,500 to 5,326. 7 Increasingly, our society looks to violent measures to deal with some of our most difficult social problems -- millions of abortions to address problem pregnancies, advocacy of euthanasia and assisted suicide to cope with the burdens of age and illness, and increased reliance on the death penalty to deal with crime. We are tragically turning to violence in the search for quick and easy answers to complex human problems. A society which destroys its children, abandons its old and relies on vengeance fails fundamental moral tests. Violence is not the solution; it is the most clear sign of our failures. We are losing our respect for human life. How do we teach the young to curb their violence when we embrace it as the solution to social problems? We cannot teach that killing is wrong by killing. We have reached the point in one very visible case where a jury has urged the execution of the person who murdered the physician who was destroying unborn children. This cycle of violence diminishes all of us -- especially our children. For our part, we oppose both the violence of abortion and the use of violence to oppose abortion.[3] We are clear in our total repudiation of any effort to advocate or carry out murder in the name of the pro-life cause. Such acts cannot be justified. They deny the fundamental value of each human life, and do irreparable harm to genuine pro-life witness. Just as clearly, a nation destroying more than one and a half million unborn children every year contributes to the pervasive culture of violence in our nation. We must affirm and protect all life, especially the most vulnerable in our midst. Likewise, we cannot ignore the underlying cultural values that help to create the environment where violence grows: a denial of right and wrong, education that ignores fundamental values, an abandonment of personal responsibility, an excessive and selfish focus on our individual desires, a diminishing sense of obligation to our children and neighbors, a misplaced priority on acquisitions, and media glorification of violence and sexual irresponsibility. In short, we often fail to value life and cherish human beings above possessions, power and pleasure.[4] Less obvious and less visible is the slow motion violence of discrimination and poverty, hunger and hopelessness, addiction and self-destructive behavior. The deterioration of family life and the loss of community leave too many without moral direction and personal roots. Grinding poverty and powerlessness leave too many without a stake in society and a place in our community. Economic, social and moral forces can tear apart communities and families not as quickly, but just as surely, as bullets and knives. Lives sometimes are diminished and threatened not only in the streets of our cities, but also by decisions made in the halls of government, the boardrooms of corporations and the courts of our land. An ethic of respect for life should be a central measure of all our institutions -- community, economic, political, and legal. This growing culture of violence reflected in some aspects of our public life and entertainment media must be confronted. But it is not just our policies and programming that must change; it is our hearts. We must condemn not only the killing, but also the abuse in our homes, the anger in our hearts and the glorification of violence in movies and music. It is time, in the words of Deuteronomy (30:19), to "Choose life so that you and your descendants may live[5] ..." We must join with Pope John Paul II to "proclaim, with all the conviction of my faith in Christ and with an awareness of my mission, that violence is evil, that violence is unacceptable as a solution to problems, that violence is unworthy... Violence is a lie, for it goes against the truth of our faith, the truth of our humanity." Around the globe, we are seeing the promises of a new world lost in deadly conflict and renewed war. In Bosnia, Rwanda, Haiti, Sudan and so many other places, the world too often has watched as sisters and brothers were killed because of their religion, race, tribe or political position. The post-Cold War world has become a tumult of savage attacks on the innocent. Unprepared for this disorder and confused about what to do to resolve ancient rivalries, the international community has too often stood by indecisively as hundreds of thousands of men, women and children have been slaughtered and millions more have been maimed, raped and driven from their homes. Peacekeeping and peacemaking are the most urgent priorities for a new world. Not all violence is deadly. It begins with anger, intolerance, impatience, unfair judgements and aggression. It is often reflected in our language, our entertainment, our driving, our competitive behavior, and the way we treat our environment. These acts and attitudes are not the same as abusive behavior or physical attacks, but they create a climate where violence prospers and peace suffers. We are also experiencing the polarization of public life and militarization of politics with increased reliance on "attack" ads, "war" rooms and intense partisan combat in place of the search for the common good and common ground. Fundamentally, our society needs a moral revolution to replace a culture of violence with a renewed ethic of justice, responsibility and community. New policies and programs, while necessary, cannot substitute for a recovery of the old values of right and wrong, respect and responsibility, love and justice. God's wisdom, love and commandments can show us the way to live, heal and reconcile. "Thou shalt not kill, Thou shalt not steal" are more than words to be recited; they are imperatives for the common good. Our faith challenges each of us to examine how we can contribute to an ethic which cherishes life, puts people before things, and values kindness and compassion over anger and vengeance. A growing sense of national fear and failure must be replaced by a new commitment to solidarity and the common good.
Catholic Tradition, Presence and Potential
In this task, the Catholic community has much at stake and much to contribute. What we believe, where we are, and how we live out our faith can make a great difference in the struggle against violence. We see the loss of lives. We serve the victims. We feel the fear. We must confront this growing culture of violence with a commitment to life, a vision of hope and a call to action. Our assets in this challenge include:.One of the major contributions of Johan Galtung to the understanding of violence is his exposure of cultural violence or the ways and means to approve or legitimize direct and indirect violence. Cultural violence could take the form of distinguishing the chosen from the un chosen, or the upper-classes being closer to God and possessing special rights from the lower classes. John Paul II, opening the Santo Domingo meetings, warned the Latin American bishops to defend the faithful from the "rapacious wolves" of Protestant sects. His language dealt a blow to 20 years of ecumenical efforts (Stewart-Gambino, 1994: 132). Cultural violence declares certain wars as just and others as unjust, as holy or unholy wars.[6]
The peace price given to Radovan Karapi the Serbian leader in Bosnia, by the Greek Orthodox Church, for his contribution to world peace could easily be labeled as cultural violence. In July 1994, Kurt Waldheim was awarded a papal knighthood of the Ordine Piano for safeguarding human rights when he served with the United Nations. His services in the Balkans for the Nazis were seemingly forgiven. Both were made religious role models.
It is clear that the causes of religious wars and other religion related violence have not disappeared from the face of the earth. Some expect an increase of it. Efforts to make the world safe from religious conflicts should then also be high on the agenda. Religious actors should abstain from any cultural and structural violence within their respective organizations and handle inter-religious or denominational conflict in a non-violent and constructive way. This would imply several practical steps, such as a verifiable agreement not to use or threaten with violence to settle religious disputes. It must be possible to evaluate religious organizations objectively with respect to their use of physical, structural or cultural violence. A yearly overall report could be published. Another step would be furthering the 'depolitisation' of religion. Power also corrupts religious organizations. In addition, depolitisation of religion is a major precondition for the political integration of communities with different religions.
Very important is the creation of an environment where a genuine debate is possible. Extremist rhetoric flourishes best in an environment not conductive to rational deliberation. Needless to say, extremist rhetoric is very difficult to maintain in a discursive environment in which positions taken or accusations made can be challenged directly by rebuttal, counter propositions, cross-examinations and the presentation of evidence. Without a change in the environments of public discourses within and between religious organizations, demagogy and rhetorical intolerance will prevail. In his latest book Project Weltethik, Hans King rightly concludes that world peace is impossible without religious peace, and that the latter requires religious dialogue.
What is Cultural Violence?
`Cultural violence' is defined here as any aspect of a culture that can be used to legitimize violence in its direct or structural form. Symbolic violence built into a culture does not kill or maim like direct violence or the violence built into the structure. However, it is used to legitimize either or both, as for instance in the theory of a Herrenvolk, or a superior race. The relations between direct, structural and cultural violence are explored, using a violence triangle and a violence strata image, with various types of casual flows. Examples of cultural violence are indicated, using a division of culture into religion and ideology, art and language, and empirical and formal science. The theory of cultural violence is then related to two basic points in Gandhi’s, the doctrines of unity of life and of unity of means and ends. Finally, the inclusion of culture as a major focus of peace research is seen not only as deepening the quest for peace, but also as a possible contribution to the as yet non-existent general discipline of `cult urology'.[7]
Peacemaking in a Culture of Violence
The opening worship featured two powerful preachers, Rev. Dr. James Forbes, Jr. and Rev. Dr. Michael Pfleger. Prior to their speaking, we participated in a confessional exercise that had us take a piece of colored fabric and tear it in two representing the tearing that takes place with violence. Then as we heard the words of absolution, we were asked to tie our torn fabric together with those around us creating a great multicolored streamer representing the power of God to bind us together in love.
Dr. Forbes, using the story of Jesus healing the man at the pool of Siloam, began by saying that violence is not just on CNN. Violence is also found in a spirit of victimization. We focus on the negative believing that we have no power to do anything. We might even see Jesus as the victim but he reminded us that while Jesus may look like the victim, he does not go there. He says ‘yes’ to God’s plan and speaks these words, “I came that you might have life.” Jesus is saying ‘yes’ to the fullness of life.
Dr. Pfleger, using the story of Jesus raising the young man at Nain, began by saying that Jesus interrupted the death march. He claims the church has simply become the place to do the eulogy, provide the comfort, and watch the movement of death. Is this what we want? Is this what we are called to do… watch? Have we abandoned our responsibility to teach peace and interrupt the death march of our communities? He stated that he felt the credibility of the church is at stake.
These two keynote speakers challenged us. I felt the challenge in a way that I had not experienced before. I live in Omaha and as a police chaplain I have had to make many death notifications to families over the years. Violence surrounds me. But I must ask, what am I doing to make for peace? Am I helpless? Am I bold enough to stand on my Christian principles and pay the price for speaking out?
Our speakers challenged us as Christians to reclaim our place as peacemakers. First, we were challenged to reclaim our identity. Have we allowed our identity to be hijacked? Christians are called to be agents of change. The church described in the Acts of the Apostles was not a safe church. It was a church that troubled the system. It was a church that said, “It is not normal to live in fear.” Can we move beyond the worship of ourselves and see our connection to all humans living in a culture of violence?[8]
Secondly, we were challenged to reclaim our prophetic voice. Our speakers suggested that the church is guilty of spiritual laryngitis. The culture asks, “Who is their God?” Quite a question when we see how the systems we live in promote violence. The example given was our expansion of systems of incarceration. As the church, can we confront systems that promote violence? If our God is a God that identifies with the suffering, if Jesus is the suffering one, where are we called to be? The culture sees Christians being identified as followers of Christ but clearly don’t want to be found with him.
            Thirdly, we were challenged to reclaim our leadership. Often times, Christians have lived through their pastor. Is this authentic Christianity? Followers of Jesus are not called to be liked. The fact of the matter is that they will often be found bleeding for and with those who are experiencing the effects of the violence and the cost will be high. Are we ready to pay the price? the example and teaching of Jesus Christ; the biblical values of respect for life, peace, justice, and community;

Our teaching
On human life and human dignity, on right and wrong, on family and work, on justice and peace, on rights and responsibilities;

Our tradition
Of prayer, sacraments, and contemplation which can lead to a disarmament of the heart; a commitment to marriage and family life, to support responsible parenthood and to help parents in providing their children the values to live full lives; a presence in most neighborhoods -- our parishes and schools, hospitals and social services are sources of life and hope in places of violence and fear; an ethical framework which calls us to practice and promote virtue, responsibility, forgiveness, generosity, concern for others, social justice and economic fairness; a capacity for advocacy that cuts across the false choices in national debate -- jails or jobs, personal or social responsibility, better values or better policies; a consistent ethic of life which remains the surest foundation for our life together.
Across our land, parishioners and priests, men and women religious, educators and social workers, parents and community leaders are hard at work trying to offer hope in place of fear, to fight violence with programs of peace, to strengthen families and weaken gangs. Here are a few examples of ongoing efforts in dioceses and parishes to deal with violence in their communities:


A Framework for Action
Much is being done, but more is required. Our community is called to reorganize our priorities and recommit our resources to confront the violence in our midst. This challenge will have many dimensions including:

1)     The call to pray for peace in our hearts and our world;

2)     The ability to listen -- to hear the pain, anger and frustration that comes with and from violence;

3)     The duty to examine our own attitudes and actions for how they contribute to or diminish violence in our society;

4)     The call to help people confront the violence in our hearts and lives;

5)     The capacity to build on existing efforts and the strengths of our community: the work of parishes, schools, Catholic Charities and Campaign for Human Development, etc.;[9]
Efforts to hold major institutions accountable, including government, the media and the criminal justice system; an advocacy strategy which moves beyond the often empty rhetoric of national debate, including:[10]

Confronting the violence of abortion

curbing the easy availability of deadly weapons; supporting community approaches to crime prevention and law enforcement, including community policing, neighborhood partnerships with police and greater citizen involvement; pursuing swift and effective justice without vengeance; support for efforts to attack root causes of crime and violence -- including poverty, substance abuse, lack of opportunity, racism, and family disintegration; promoting more personal responsibility and broader social responsibility in our policies and programs; Building bridges and promoting solidarity across racial and economic lines; pursuing economic justice, especially employment; working for legislation that empowers parents to choose and afford schools that reflect their values;
overcoming the tragedy of family violence and confronting all forms of violence against women; promoting education, research, and training in nonviolence; respond to victims of violence, hearing their anguish and defending their dignity;[11]

Strengthening families
By putting the needs of children and families first in our national priorities;continuing to work for global disarmament, including curbs on arms sales, and a ban on the export of land mines.[12]

Unless we are able to cut through divisive rhetoric and false claims which suggest that more prisons are the only answer, more brutality the cure, or more violence the solution, we will not succeed. Our criminal justice system is failing. Too often, it does not offer security to society, just penalties and rehabilitation to offenders, or respect and restitution to victims. Clearly, those who commit crimes must be swiftly apprehended, justly tried, appropriately punished, and held to proper restitution. However, correctional facilities must do more than confine criminals; they must rehabilitate persons and help rebuild lives. The vast majority of those in prison return to society. We must insure that incarceration does not simply warehouse those who commit crimes, but helps them overcome the behaviors, attitudes and actions which led to criminal activity. The answer is not simply constructing more and more prisons, but also constructing a society where every person has the opportunity to participate in economic and social life with dignity and responsibility. People must answer for their actions. Those who harm others must pay the price, but all our institutions must also be held accountable for how they promote or undermine greater responsibility and justice. Bumper sticker solutions -- "three strikes and you're out". . ."two years and you're off". . ."one more child and your benefits are cut" -- are no substitute for less appealing, but more effective efforts to fight crime and strengthen families. Our nation needs to focus its energies and resources on helping communities combat crime and helping families overcome destructive moral and economic pressures, discrimination and dependency. Our policies must help people escape poverty and discrimination and leave behind lives of addiction, self-destruction and crime. We need both to hold people accountable and offer them concrete help and hope for a better future. We also need to encourage a commitment to civility and respect in public life and communications -- in the news media, politics and even ecclesial dialogue. The search for the common good is not advanced by partisan gamesmanship, challenging other people's motives, or personal attacks. The focus on the sensational, the search for conflict, and the assumption of bad will are not the basis for dialogue, and hurt the search for common ground. The culture of violence also has world-wide dimensions. As the only world super power, as the world's greatest consumer, and as the largest arms exporter, the United States has a special obligation to seek peace and promote justice through creative and responsible world leadership. We renew our commitment expressed in The Harvest of Justice is Sown in Peace to work against the violence which threatens life in so many lands. Our nation must be engaged in devising new tools for preserving the peace, finding ways to prevent and police conflicts, to protect basic rights, to promote integral human development and to preserve the environment. The United States must move from leadership in supplying arms to leadership in providing resources, technology and knowledge and for replacing conflict with peaceful progress. Rather than restrain the further development of the United Nations, the United States should help improve it by developing tools for preventing conflict, mediating disputes, and rescuing vulnerable populations from internal as well as external aggression. Catholic international education, outreach, and advocacy efforts need to continue to help shape a Church and nation more clearly committed to global responsibility and the pursuit of peace in a still violent world. Perhaps the greatest challenge is the call for all of us to examine our own lives, to identify how we can choose generosity over selfishness, and choose a real commitment to family and community over individual acquisition and ambition. In many small ways, each of us can help overcome violence by dealing with it on our block; providing for the emotional, physical and spiritual needs of our children; dealing with our own abusive behavior; or, even treating fellow motorists with courtesy. Violence is overcome day by day, choice by choice, person by person. All of us must make a contribution[13]. We believe our ongoing Catholic Campaign for Children and Families is an important voice against violence and should focus with new priority and renewed urgency on how violence of every kind undermines the lives and dignity of families and children. As we carry this campaign forward, we will work for private action and public policy which helps curb the violence in our land. Above all, the Church must be Church -- a community of faith reaching out to affirm and protect life, teaching right from wrong, educating the young, serving the hurting, healing the wounds, building community, praying and working for peace.[14]

We Can Be More Than We Are
The Catholic community is in a position to respond to violence and the threat of violence in our society with new commitment and creativity. More of the same is not sufficient. Business as usual is not enough. Our faith and facilities can be beacons of hope and safety for those seeking refuge from violent streets and abusive homes. People can become peacemakers in their homes and communities. Parishes can organize mentoring programs for teen parents. The Church can be the first point of referral for spousal abuse. We can incorporate ways to handle family conflict in our religious education and sacramental preparation programs. We can work for public policies that confront violence, build community and promote responsibility. Finally, we can join with other churches in developing a community wide strategy for making our neighborhoods more safe, welcoming and peaceful. Here is a possible outline for action: Worship and Preaching: Parishes can invite parishioners to begin meetings and events with prayers for peace and an end to violence. The Sunday eucharistic celebration provides many opportunities for prayer and reflection on these themes, especially during Penitential Rite and the General Intercessions. The homily can be a powerful means of promoting the Scriptural call to peacemaking and to deepen our own relationship with Jesus, the source of true peace. The priest, adding a few words of his own as introduction, may wish to reinforce the significance of the Rite of Peace. Special Penance Services can be held, especially during Advent and Lent, to call us away from aggressive and violent behavior to that of peacemaking. We ask our preachers to consider how their preaching can be a call to peacemaking and a voice against violence in our families, neighborhoods and the broader community. Education: Our Catholic schools are a very significant bulwark against violence. They continue to offer moral and ethical foundations, discipline and safety for millions of children. Schools can encourage dialogue between parents and youth, can teach basic values and conflict resolution, and can provide after school programs (especially between the hours of 4:00 and 7:00 pm) for neighborhood youth. Just as clearly, our parish religious education programs can provide the values and support that can help people, especially young people, choose life and reject violence. Our schools and parish religious education programs can be vital safe havens for youth at risk. [15]Young Adult and Adult Education Programs in parishes can provide classes and learning experiences in parenting, conflict resolution and spiritual development. Small group faith-sharing can provide opportunities for adults to share their experiences and learn from others.[16] We can form our consciences, strengthen our commitment, and exercise our free will in ways that promote justice and resist violence. Family Ministry: The family is the key to the development of positive values, including peacemaking. Families need to talk about how violence affects each member, the family itself, and their neighborhood, and to discuss ways of responding in a non-violent manner. So much violent behavior has its roots in the deterioration of family life. Families that are experiencing domestic violence should search out helping organizations to assist them in overcoming this burden. Families can also use the evening dinner prayer or a prayer at other times to pray for peace within the family and community, and within each individual. Family life ministry can provide parenting education, support groups, and marriage preparation programs that encourage faithful, healthy and peaceful relationships. They also can offer media literacy resources to help parents take back control of their own television sets. Youth Ministry plays a unique role within the parish by providing young people with a community of peers and adults who affirm, support and challenge them. Youth programs can provide a safe and healthy place where young people can gather rather than hanging out on the street corner or at the local shopping mall. While some sports programs can contribute to violent behavior, well directed athletic programs that teach sportsmanship and promote cooperation can have a positive influence on our young people. Retreats -- such a powerful experience for teens -- can be developed around the theme of peacemaking and conflict resolution. Parishes can offer leadership training programs to develop positive life skills around Christian values. Music which plays such a significant role in the life of youth, should be used as an instrument to discuss peacemaking and non-violent behavior.[17] Parish and school youth programs can offer real alternatives to gang membership. Outreach: Working with their local Catholic Charities agencies, parishes can support and make use of shelters and hotlines for abused family members providing financial support and volunteer assistance. The remarkable response to our statement on violence against women When I Call For Help, has yielded many models of education and outreach. Parish groups can also organize recreational programs for at risk youth, child care and emergency pregnancy centers and mentoring programs for youth and beginning families. Advocacy: Parish and diocesan representatives and other groups can meet with media representatives to bring pressure against excessive violence and pornography. Legislative networks can advocate for public policies that prevent and combat crime, restrict dangerous weapons, promote safe communities, eliminate the death penalty, and help lift people out of the "hellish cycle of poverty" and confront the violence of abortion. Building Community: Parishes can participate in wider community efforts to combat crime and work on local housing and education issues, enact spousal abuse laws, create economic opportunities and viable alternatives to violence. [18]Supporting the Campaign for Human Development and its funding of local self-help groups is an excellent way to help build and empower communities in their battle against violence. Global Solidarity: Through twinning relationships, through support of Catholic Relief Services Operation Rice Bowl, and through advocacy on United States international policies, parishes can work against reliance on violence to resolve conflicts and for human rights and sustainable development throughout the world. African American and Hispanic Catholic Ministries: Continuing to provide exceptional leadership, these ministries bring together diverse groups across racial and ethnic lines to work against racism and violence and provide opportunities for young people. Dioceses can support the efforts of parishes by supporting and sharing successful anti-violence models. We can also organize diocesan-wide efforts such as visits to local media outlets, coordinated social services, convocations and training. As Church, we must continue our commitment to examine our own policies and practices to eliminate any form of abuse within our own Church community wherever it may exist. Diocesan leadership can help our local communities of faith come together to resist violence and promote practical steps to make our neighborhoods more just and more peaceful places. We can work with other religious bodies and community groups to make common cause against violence. Our struggle against violence will be an integral part of an interfaith initiative, the Common Ground for the Common Good. Working with other religious groups, we will seek to advance the common good by overcoming the violence which hurts us all. We recognize that this reflection is less an outline of solutions and more a call to action. We believe the most effective response to this problem is one that builds on the resources of the local community. To promote and support these local efforts, the committees of our Conference who have expressed a special interest in this initiative (African American Catholics; Campaign for Human Development; Communications; Domestic Social Policy; Education; Hispanic Affairs; Laity; Marriage and Family Life; Pro-Life; Women in Society and in the Church; and Youth) will continue to work together to collect effective models and resources and make them available to parishes and dioceses. We hope that Catholics and Catholic organizations at all levels will join us and respond to this call. Each of us can make a difference. For our part, the NCCB/USCC will in the weeks and months to come: gather and disseminate resources and models for parish and diocesan efforts. intensify our advocacy for national policies that address violence, including strengthening families, violence in the media, the availability of drugs and dangerous weapons, the violence of abortion and the use of the death penalty, and other economic and social policies that attack the root causes of violence.[19]

We can demonstrate our common commitment in a visible way by focusing on the moral and human costs of violence between January 15 and January 22. January 15 is the birthday of Dr. Martin Luther King, Jr., a powerful voice for nonviolence and peace. January 22 is the anniversary of the Supreme Court decision legalizing the destruction of unborn children, a terrible sign of the violence in our society. In the days between these two anniversaries, we ask Catholic dioceses, parishes, families, and organizations to join us in prayer, reflection and action to confront the culture of violence in our midst. The theme of peacemaking is especially appropriate at this time of year when Christian churches pray and gather to reflect on the challenge of unity within the Body of Christ and the human family.[20]

Conclusion
Above all, we must come to understand that violence is unacceptable. We must learn again the lesson "If you want peace, work for justice." We oppose lawlessness of every kind. Society cannot tolerate an ethic which uses violence to make a point, settle grievances or get what we want. But the path to a more peaceful future is found in a rediscovery of personal responsibility, respect for human life and human dignity, and a recommitment to social justice. The best antidote to violence is hope. People with a stake in society do not destroy communities. Both individuals and institutions should be held accountable for how they attack or enhance the common good. It is not only the "down and out" who must be held accountable, but also the "rich and famous." Our society needs both more personal responsibility and broader social responsibility to overcome the plague of violence in our land and the lack of peace in our hearts. Finally, we must realize that peace is most fundamentally a gift from God. It is futile to suggest that we can end all violence and bring about full peace merely by our own efforts. This is why we urge the Catholic community to join all our anti-violence efforts with constant and heartfelt prayer to Almighty God through Jesus, the Prince of Peace. We close these reflections with a word of support and appreciation for those on the front lines -- parents, pastors, parish leaders, youth workers, catechists and teachers, prison chaplains, men and women religious. At a time when heroes seem scarce, these people are real heroes and heroines, committing their lives to the service of others, standing against a tide of violence with values of peace and a commitment to justice. We commend peace officers who daily confront violence with fairness and courage and we support those who minister to them and their families. We also offer a word of encouragement to parents who daily confront the cultural messages that influence their children in a way that is so contradictory to basic values of decency, honesty, respect for life and justice. We believe silence and indifference are not options for a community of faith in the midst of such pain, but we recognize words cannot halt violence. We hope this message has helped to outline the moral challenge, affirm the efforts already underway, share the framework we have as Catholics and call our community to both conversion and action. The nation has been transfixed by the terrible tragedy of the five year old dropped to his death by two children in Chicago because he wouldn't steal candy. We must get beyond our fear and frustration, our indifference and ideological blinders, to hear to his Grandmother's cry at his funeral: "We hope somebody, somewhere, somehow, will do something about the conditions which are causing our children to kill each other." We can be the "somebody." Now can be the time. Let 1995 and the years which follow be a time when the Catholic community brings new energy and creativity to the vocation of peacemaking -- within our families, within our neighborhoods, within our country and within the world community. Let us embrace the challenge of John Paul II in his message to young people, when he calls them and all of us, to be "communicators of hope and peace." Let us hear and act with new urgency on the words of Jesus: "Blessed are the peacemakers; they shall be called children of God."



             Bibliography
1.      Assefa, Hizkias. 1990. "Religion in the Sudan: Exacerbating conflict or facilitating reconciliation" Bulletin of Peace Proposals, Vol. 21 No. 3.

2.      Bauwens, Werner and Luc Reychler, ed. 1994. The art of conflict prevention. London: Brassey's.

3.      Boulding, Kenneth. 1990. Three faces of power. Newbury Park: Sage Publications.

4.      Burton, John. 1984, Global Conflicts, the Domestic Sources of International Crisis. Maryland:
5.      Wheatsheaf Books.

6.      Ceadel, Martin. 1987. Thinking about peace and war. Oxford: Oxford University Press.

7.      Fein, Helen, ed. 1992. Genocide watch. New Haven: Yale University Press.

8.      Gantzel, Klaus, JürgenTorsten Schwinghammer, Jens Siegelberg. 1993. Kriege der Welt. Ein systematischer Register kriegerischen Konflikte 1985 bis 1992. Bonn: Stiftung Entwicklung und frieden.

9.      Goldfarb, Jeffrey. 1989. Beyond Glasnost: The Post-Totalitarian Mind. Chicago: University of ChicagoPress

10. Hoekendijk, Liebje. 1990. "Cultural roots of voluntary action in different countries" Associations Transnationales, 6/1990.

11. Hunter, James Davison. 1991. Culture wars: the struggle to define America. New York: Basic Books.

12. Huntington, Samuel. 1993. The clash of Civilizations? New York: Foreign Affairs.

13. Küng, Hans, 1990. Mondiale verantwoordelijkheid. Averbode: Kok-Kampen Altioria.

14. Princen, Thomas, 1992. Intermediaries in international conflict. Princeton University Press, Princeton.

15. Reychler, Luc, 1979. Patterns of diplomatic thinking. New York: Praeger publishers.

16. Sauer, Tom. 1992. The Mozambique peace Process, paper, John Hopkins University, Bologna Center 1992/1993.

17. Search for Common Ground. 1993. Report, Washington DC.

18. Shenk, Gerald. 1993. God with us? The roles of religion in conflicts in the former Yugoslavia, Research Report of the Life and Peace Institute15 December 1993.

19. Stewart-Gambino, Hannah. 1994. Church and State in Latin America, in Current History, March 1994.

20. Weigel, George. 1991. "Religion and Peace: An argument complexified," The Washington Quarterly, Spring/1991.

21. Williamson, Roger. 1992. "Religious fundamentalism as a threat to peace: two studies" Life and Peace Studies, Oktober/1992.

22. Williamson, Roger. 1990. "Why religion still is a factor in armed conflict?" Bulletin of Peace Proposals, Vol.21, No. 3.




[1] Assefa, Hizkias. 1990. "Religion in the Sudan: Exacerbating conflict or facilitating reconciliation" Bulletin of Peace Proposals, Vol. 21 No. 3.

[2] Bauwens, Werner and Luc Reychler, ed. 1994. The art of conflict prevention. London: Brassey's    Page 35-37
[3] Boulding, Kenneth. 1990. Three faces of power. Newbury Park: Sage Publications page 68-70
[4] Burton, John. 1984, Global Conflicts, the Domestic Sources of International Crisis. Maryland: p 70

[5] Ceadel, Martin. 1987. Thinking about peace and war. Oxford: Oxford University Press.p 46-48

[6] Fein, Helen, ed. 1992. Genocide watch. New Haven: Yale University Press p 85-88
[7] Gantzel, Klaus, JürgenTorsten Schwinghammer, Jens Siegelberg. 1993. Kriege der Welt. Ein systematischer Register kriegerischen Konflikte 1985 bis 1992. Bonn: Stiftung Entwicklung und frieden.p 100-102

[8] Goldfarb, Jeffrey. 1989. Beyond Glasnost: The Post-Totalitarian Mind. Chicago: University of ChicagoPress p 27-28

[9] Williamson, Roger. 1990. "Why religion still is a factor in armed conflict?" Bulletin of Peace Proposals, Vol.21, No. 3. P 78-80

[10] Hoekendijk, Liebje. 1990. "Cultural roots of voluntary action in different countries" Associations Transnationales, 6/1990.p 62-65

[11] Hunter, James Davison. 1991. Culture wars: the struggle to define America. New York: Basic Books.p 95-96

[12] Williamson, Roger. 1992. "Religious fundamentalism as a threat to peace: two studies" Life and Peace Studies, Oktober/1992 p 92-94
[13] Huntington, Samuel. 1993. The clash of Civilizations? New York: Foreign Affairs p 15-16
[14] Weigel, George. 1991. "Religion and Peace: An argument complexified," The Washington Quarterly, Spring/1991.p 69-70

[15] Princen, Thomas, 1992. Intermediaries in international conflict. Princeton University Press, Princeton.p 46-48

[16] Stewart-Gambino, Hannah. 1994. Church and State in Latin America, in Current History, March 1994 p 78-79
[17] Reychler, Luc, 1979. Patterns of diplomatic thinking. New York: Praeger publishers p 60-62
[18] Shenk, Gerald. 1993. God with us? The roles of religion in conflicts in the former Yugoslavia, Research Report of the Life and Peace Institute15 December 1993 p 56-58
[19] Sauer, Tom. 1992. The Mozambique peace Process, paper, John Hopkins University, Bologna Center 1992/1993. P 78-80

[20] Search for Common Ground. 1993. Report, Washington DC.p 30-32